“แกล้งชาวบ้านเขาอีกละ”
ซินเซียเอ่ยพลางกัดเข้าที่หัวไหล่ของร่างเล็กอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนที่อีกฝ่ายจะบิดตัวหนีอย่างระอา
วินนี่พยายามจะดีดดิ้นเอาตัวเองออกจากอ้อมกอดของเขาอีกครั้งในขณะที่เขาก็กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้
มันเป็นการต่อสู้เล็ก ๆ ที่แสนจะเอาแต่ใจ แต่ก็นั้นแหละ.. เขารู้จักวินนี่
และเกือบจะลืมไปแล้วว่าตอนที่อีกฝ่ายเล่นตัวมันน่ารักน่าขย้ำขนาดไหน
“โอ้ยย ปล่อยได้แล้ว”
“ไม่อ่ะ”
“ยังไม่พออีกหรือไง”
“อีกกี่รอบก็ไม่พอ”
“หมายถึงพอใจหรือยังว๊อยย”
ร่างสูงหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังในขณะที่ยังใช้อีกหนึ่งมือรวบร่างของวินนี่มาชิดแนบกายที่ไม่มีเสื้อผ้ามาขวางกั้น
เสียงร้องแง่วของคนสวยดังลอดออกมาจากกระเป๋าแมวที่ถูกวางเอาไว้บนโต๊ะ
และเมื่อซินเซียมองไปก็พบกับสายตาของคนสวยที่มองมาอย่างเบื่อหน่ายราวกับจะถามว่าปล่อยกูได้หรือยังล่ะอีพวกมนุด
“จะให้จนกว่าพี่จะพอใจได้หรือเปล่าล่ะครับ?”
“ไม่! ไม่พอใจก็เรื่องของพี่!”
ร่างเล็กพยายามดิ้นเอาตัวเองออกมาให้เป็นอิสระเพื่อจะไปเอาคนสวยออกจากกรงในขณะที่พี่ซินยังหัวเราะไม่หยุด
เมื่อครู่ใหญ่ ๆ นี้หลังจากที่พี่ซินไลน์บอกว่าเขาแค่ห้ามไม่ให้พูด
อย่างอื่นไม่ได้ห้าม.. ร่างสูงก็ลุกจากเตียงไปคว้าเอาตัวคนสวยไปใส่ไว้ในกระเป๋า
เหมือนกันกับแต่ก่อน ที่ในทุกครั้งของเรา.. พี่ซินจะเอาแมวไปขังไว้
วินนี่กลืนน้ำลายอีกครั้งเมื่อยังจำอารมณ์นั้นที่พี่ซินเอาคนสวยไปขังไว้แล้วเดินตรงเข้ามาหาเขาที่เตียง
หัวใจในอกเต้นรัวอย่างแปลกพิกลด้วยความสับสนทางด้านอารมณ์และความเป็นจริง
เพราะพวกเขาเพิ่งกลับไปคุยกันได้ยังไม่ถึงเดือนดี
เรื่องมันก็มาลงเอยที่เตียงไปแล้ว แต่ถ้าถามว่าฟินไหม..
“ปล่อยวินได้แล้วว๊อยย”
“ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยววินไปปล่อยคนสวย”
“ก็นั้นแหละที่วินจะทำ”
“เห็นไหม” พี่ซินตอบกลับอย่างได้ที
“เดี๋ยวมันก็กระโดดมาบนเตียงตอนที่เราทำอะไรกันอีกหรอก”
“โอ้ยยย”
วินนี่ร้องแหวใส่อีกฝ่ายในขณะที่เจ้าตัวยังหัวเราะไม่หยุด
และรู้ว่าเราทั้งคู่ยังจำได้ดีว่าเคยมีครั้งหนึ่งที่พวกเขากำลังแสดงความรักอยู่บนเตียงด้วยกัน
คนสวยเคยกระโดดขึ้นมาบนเตียงแล้วร้องจะกินข้าวในบรรยากาศที่มัน.. นั้นแหละนะ
“แล้ววินให้พี่ซินพูดได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เงียบไปเลยนะ ออกไปเลยด้วย”
“ลงโทษพี่สิ” ซินเซียยักไหล่พลางหัวเราะหึ
“เอาเลย เต็มที่ ตามใจที่เมียอยากจะทำเลยครับ”
“อยากไล่พี่ซินออกจากห้องเนี่ย!”
“เนี่ยเมื่อคืนนี้พี่นอนข้างนอกตั้งครึ่งคืนเลยนะ”
ร่างสูงกระซิบเสียงทุ้มในขณะที่เกยคงที่ไหล่อันเปลือยเปล่าของวินนี่อย่างออดอ้อนจนอีกฝ่ายคงจะอ่อนระทวยลงถ้าหากไม่ได้ยินประโยคถัดมา
“โดนยุงกัดตั้งสิบที.. วินนี่คงต้องโดนลงโทษตามนั้นแล้วล่ะนะ..”
“จะบ้าหรอ” วินนี่แหวใส่
“โง่ไปนอนตรงนั้นเองไหมอ่ะ วินไม่เกี่ยวสักหน่อย”
“ก็วินไม่เปิดประตูให้พี่”
“ก็วินโกรธอยู่ป่ะ ..อ .. อย่าจับนะ!”
เสียงแหวใส่ของวินนี่แปร่งไปทันทีเมื่อปลายนิ้วของซินเซียเริ่มไต้ไล้ลงบนผิวหนังที่เย็นเฉียบของตัวเองอย่างแผ่วเบา
แต่ทว่าในความแผ่วเบานั้นก็ปลุกกระตุ้นอารมณ์ที่คั่งค้างในกายออกมาอย่างคุ้นเคย
ปลายนิ้วของร่างสูงชะงักเล็กน้อยเมื่อสัมผัสอะไรได้บางอย่างที่วินนี่เผลอแสดงออกมาว่ามันเป็นจุดอ่อน
“ทำไมพี่ถึงจับตรงนี้ไม่ได้หรอครับ?”
ซินเซียเลิกคิ้วราวกับกำลังนึกสงสัยทั้งกดปลายนิ้วลงยังต้นขาอ่อนนุ่ม
วินนี่ตัวสั่นน้อย ๆ ทั้งจากสัมผัสและลมหายใจที่รดใบหู สีหน้าของร่างเล็กแดงจัดขึ้นในขณะที่เจ้าตัวหลับตาแน่นเมื่อความรู้สึกบางอย่างแล่นแปล๊บจากจุดที่ถูกสัมผัสขึ้นมาถึงช่วงท้องน้อย
ริมฝีปากหยักประทับความร้อนผ่าวทิ้งไว้บนลำคอของร่างเล็ก
และไล้ต่ำลงมายังแนวไหปลาร้า ขณะที่ปลายนิ้วไต่ขึ้นสูงและลากผ่านจุดกลางลำตัวอย่างน่าหวาดเสียว
และหมุนวนอยู่ที่หน้าท้องของวินนี่ราวกับจะเลี้ยงความรู้สึกนี้เอาไว้
".. อ..”
วินนี่กัดริมฝีปากของตัวเองเอาไว้แน่นในขณะที่โทรศัพท์หลุดออกจากมือไปเมื่อหมดแรงจะเหนี่ยวรั้ง
ร่างเล็กค่อนข้างมั่นใจว่าพี่ซินไม่ได้พอใจนักที่เขาโกหกเพื่อนออกไป
เพราะมันคงเหมือนกับว่าเขาไม่ได้ยอมรับว่ากลายเป็นของพี่ซินอีกครั้งไปแล้ว
แต่ก็นั้นแหละ.. ศีลธรรมอันน้อยนิดที่มีมันก็ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองง่ายเกินไป
มือใหญ่เอื้อมไปสัมผัสกับจุดอ่อนไหวที่เพิ่งสงบลงไปได้ไม่นานของเขา
ในขณะที่ใช้ปลายจมูกไซ้ผิวแผ่นหลังของเขาอย่างไม่รังเกียจกลิ่นเหงื่อที่ระอยู่
วินนี่หลับตาแน่นขึ้นยิ่งกว่าเดิมเมื่อความรู้สึกถูกกระตุ้นให้กลับมาได้อย่างง่ายดาย
ปลายเท้าจิกผ้าปูที่นอนที่ยับยู่จนชาไปทั้งหมด
ก่อนที่ร่างเล็กจะพลิกตัวกลับไปหาซินเซียและดึงอีกฝ่ายเข้ามาจูบอย่างปรารถนาไม่ต่างกัน
แต่ปฏิเสธคน ๆ นี้ได้ไหม?
ไม่มีทางทำได้เลย..
ร่างเล็กจิกเล็บลงบนกล้ามของซินเซียด้วยทั้งแรงอารมณ์ที่มีและผสมไปด้วยความไม่พอใจที่ยังเหลือค้างอยู่
ในขณะที่อีกฝ่ายจุมพิตเขาอย่างร้อนเร่าก่อนที่จะผละริมฝีปากออกเพื่อประทับรอยจูบลงบนจุดอื่นบนร่างกายที่ยังคงเหลืออยู่
“อ.. อย่าทำรอยตรงนั้น.. อือ”
ซินเซียลดแรงขบเม้มที่ลำคอของร่างเล็กลงอย่างตามใจก่อนที่จะแยกปลายขาทั้งสองข้างของเจ้าตัวออกจากกันแล้วแทรกตัวเองไปอยู่ตรงกลาง
ปลายลิ้นของซินเซียแตะลงที่ยอดอกของร่างเล็กอย่างแผ่วเบาแต่ทว่ากระตุ้นทุกจุดของอารมณ์เพียงเสี้ยวสัมผัส
ซินเซียกดปลายนิ้วเข้าไปช้า ๆ
และจงใจให้มันจมในผนังอ่อนนุ่มด้านในที่ยังอุ่นร้อนจากกิจกรรมรอบเมื่อครู่
ร่างเล็กเผลอเกร็งตัวขึ้นมาทันทีที่อีกฝ่ายสำรวจร่างกายภายในของเขาอย่างชำนาญและคุ้นเคย..
กลิ่นกายและสัมผัสที่ร่างเล็กไม่เคยลืมกระตุ้นให้เรื่องวันนี้เกิดขึ้นได้อย่างง่ายดาย
ร่างเล็กส่งเสียงครางลอดออกมาจากริมฝีปากเมื่อซินเซียจงใจกระแทกนิ้วลงที่จุดกระสันภายในอย่างถือสิทธิ์
วินนี่หอบหายใจเล็กน้อยก่อนที่จะถดกายขึ้นเพื่อหนีอีกฝ่าย
และในใจต้องการอะไรที่มากกว่านี้—
“อะไรหรอครับ?”
ซินเซียเอ่ยหน้าตายราวกับไม่รู้เรื่องราว ซ้ำยังใช้นิ้วของตัวเองสอดเข้าออกจนร่างเล็กเกร็งไปทั้งร่าง
“วินไม่ต้องการพี่แล้วหรอหืม”
“อ.. อย่า อ้ะ.. อย่ามาพูดเหมือนไม่รู้นะ!”
“งั้นวินก็ต้องรู้สิ.. ว่าต้องทำยังไง”
วินนี่มองสบสายตาเจ้าเล่ห์ตรงหน้าอย่างหมั่นไส้ที่ไม่สามารถสู้อีกฝ่ายได้
ก่อนที่จะเอื้อมมือไปโน้มศีรษะของร่างสูงให้ลดลงมาใกล้
ลมหายใจร้อนผ่าวของทั้งคู่รดผ่านกันในขณะที่ริมฝีปากกำลังจะจรด..
“วินจะเอามากกว่านี้ ต้องการพี่ซินมากกว่านี้..
อ.. แฮ่ก”
“...พูดต่อสิครับ”
ซินเซียคว้าอีกมือหนึ่งของวินนี่มาจูบเบา ๆ
ดวงตากลมโตตรงหน้ามองมายังเขาและสะท้อนเพียงเงาของเขาคนเดียว
เหมือนกับเขาที่มีแค่วินนี่อยู่ในสายตา
“ว.. วิน อยากเป็นของพี่ซินนะ”
ซินเซียกระตุกยิ้มมุมปากที่ร่างเล็กแสนจะเกลียดก่อนที่จะดึงนิ้วทั้งหมดที่อยู่ภายในออกมาในคราวเดียวจนร่างเล็กสะดุ้งเฮือก
วินนี่นึกอยากจะฟาดอีกฝ่ายแรง ๆ สักครั้งให้หายหมั่นไส้แต่อีกฝ่ายก็จรดริมฝีปากลงมาและบดจูบจนเขาลืมเรื่องที่อยากจะทำไปเสียทั้งหมด
มือใหญ่จ่อแกนกายอันร้อนผ่าวของตัวเองไว้ชิดจนช่องทางสีสดกระตุกเล็กน้อยเมื่อสัมผัสไอความร้อนที่มาจากเขาได้
ซินเซียอาศัยจังหวะที่วินนี่จูบตอบเขากลับมาแทรกกายเข้าไปจนสุดในขณะที่ร่างกายอีกฝ่ายก็ตอบรับเขาได้อย่างดี
ร่างเล็กจิกแขนเขาแน่นขึ้นกว่าเดิมในขณะที่แอ่นกายขึ้นอย่างลืมตัวเมื่อเขาเริ่มขยับสะโพกเข้าออกช้า
ๆ
ผนังอันอ่อนนุ่มภายในนั้นกระตุกตอดรัดจนแนบชิดทุกอณูภายในจนทำให้ร่างเล็กนึกถึงคำถามลามกที่เพื่อนเย้าเขามาในไลน์เมื่อครู่นี้
ร่างสูงเอื้อมมือทั้งสองข้างมาจับที่เอวเล็กของเขาเอาไว้เพื่อควบคุมจังหวะรักด้วยตัวเอง
ในขณะที่สายตาคมมองสำรวจร่างกายขาวโพลนตรงหน้าที่กำลังกลายเป็นของเขาก่อนที่จะเอ่ย
“วินนี่”
“ฮ.. อือ..”
“เป็นแฟนกับพี่นะ”
