[Special NC] แฟนเก่า is coming

“แกล้งชาวบ้านเขาอีกละ”

ซินเซียเอ่ยพลางกัดเข้าที่หัวไหล่ของร่างเล็กอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนที่อีกฝ่ายจะบิดตัวหนีอย่างระอา วินนี่พยายามจะดีดดิ้นเอาตัวเองออกจากอ้อมกอดของเขาอีกครั้งในขณะที่เขาก็กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ มันเป็นการต่อสู้เล็ก ๆ ที่แสนจะเอาแต่ใจ แต่ก็นั้นแหละ.. เขารู้จักวินนี่ และเกือบจะลืมไปแล้วว่าตอนที่อีกฝ่ายเล่นตัวมันน่ารักน่าขย้ำขนาดไหน

“โอ้ยย ปล่อยได้แล้ว”

“ไม่อ่ะ”

“ยังไม่พออีกหรือไง”

“อีกกี่รอบก็ไม่พอ”

“หมายถึงพอใจหรือยังว๊อยย”

ร่างสูงหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังในขณะที่ยังใช้อีกหนึ่งมือรวบร่างของวินนี่มาชิดแนบกายที่ไม่มีเสื้อผ้ามาขวางกั้น เสียงร้องแง่วของคนสวยดังลอดออกมาจากกระเป๋าแมวที่ถูกวางเอาไว้บนโต๊ะ และเมื่อซินเซียมองไปก็พบกับสายตาของคนสวยที่มองมาอย่างเบื่อหน่ายราวกับจะถามว่าปล่อยกูได้หรือยังล่ะอีพวกมนุด

“จะให้จนกว่าพี่จะพอใจได้หรือเปล่าล่ะครับ?”

“ไม่! ไม่พอใจก็เรื่องของพี่!”

ร่างเล็กพยายามดิ้นเอาตัวเองออกมาให้เป็นอิสระเพื่อจะไปเอาคนสวยออกจากกรงในขณะที่พี่ซินยังหัวเราะไม่หยุด เมื่อครู่ใหญ่ ๆ นี้หลังจากที่พี่ซินไลน์บอกว่าเขาแค่ห้ามไม่ให้พูด อย่างอื่นไม่ได้ห้าม.. ร่างสูงก็ลุกจากเตียงไปคว้าเอาตัวคนสวยไปใส่ไว้ในกระเป๋า เหมือนกันกับแต่ก่อน ที่ในทุกครั้งของเรา.. พี่ซินจะเอาแมวไปขังไว้

วินนี่กลืนน้ำลายอีกครั้งเมื่อยังจำอารมณ์นั้นที่พี่ซินเอาคนสวยไปขังไว้แล้วเดินตรงเข้ามาหาเขาที่เตียง หัวใจในอกเต้นรัวอย่างแปลกพิกลด้วยความสับสนทางด้านอารมณ์และความเป็นจริง เพราะพวกเขาเพิ่งกลับไปคุยกันได้ยังไม่ถึงเดือนดี เรื่องมันก็มาลงเอยที่เตียงไปแล้ว แต่ถ้าถามว่าฟินไหม..

“ปล่อยวินได้แล้วว๊อยย”

“ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยววินไปปล่อยคนสวย”

“ก็นั้นแหละที่วินจะทำ”

“เห็นไหม” พี่ซินตอบกลับอย่างได้ที “เดี๋ยวมันก็กระโดดมาบนเตียงตอนที่เราทำอะไรกันอีกหรอก”

“โอ้ยยย” วินนี่ร้องแหวใส่อีกฝ่ายในขณะที่เจ้าตัวยังหัวเราะไม่หยุด และรู้ว่าเราทั้งคู่ยังจำได้ดีว่าเคยมีครั้งหนึ่งที่พวกเขากำลังแสดงความรักอยู่บนเตียงด้วยกัน คนสวยเคยกระโดดขึ้นมาบนเตียงแล้วร้องจะกินข้าวในบรรยากาศที่มัน.. นั้นแหละนะ “แล้ววินให้พี่ซินพูดได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เงียบไปเลยนะ ออกไปเลยด้วย”

“ลงโทษพี่สิ” ซินเซียยักไหล่พลางหัวเราะหึ “เอาเลย เต็มที่ ตามใจที่เมียอยากจะทำเลยครับ”

“อยากไล่พี่ซินออกจากห้องเนี่ย!”

“เนี่ยเมื่อคืนนี้พี่นอนข้างนอกตั้งครึ่งคืนเลยนะ” ร่างสูงกระซิบเสียงทุ้มในขณะที่เกยคงที่ไหล่อันเปลือยเปล่าของวินนี่อย่างออดอ้อนจนอีกฝ่ายคงจะอ่อนระทวยลงถ้าหากไม่ได้ยินประโยคถัดมา “โดนยุงกัดตั้งสิบที.. วินนี่คงต้องโดนลงโทษตามนั้นแล้วล่ะนะ..”

“จะบ้าหรอ” วินนี่แหวใส่ “โง่ไปนอนตรงนั้นเองไหมอ่ะ วินไม่เกี่ยวสักหน่อย”

“ก็วินไม่เปิดประตูให้พี่”

“ก็วินโกรธอยู่ป่ะ ..อ .. อย่าจับนะ!”

เสียงแหวใส่ของวินนี่แปร่งไปทันทีเมื่อปลายนิ้วของซินเซียเริ่มไต้ไล้ลงบนผิวหนังที่เย็นเฉียบของตัวเองอย่างแผ่วเบา แต่ทว่าในความแผ่วเบานั้นก็ปลุกกระตุ้นอารมณ์ที่คั่งค้างในกายออกมาอย่างคุ้นเคย ปลายนิ้วของร่างสูงชะงักเล็กน้อยเมื่อสัมผัสอะไรได้บางอย่างที่วินนี่เผลอแสดงออกมาว่ามันเป็นจุดอ่อน

“ทำไมพี่ถึงจับตรงนี้ไม่ได้หรอครับ?” ซินเซียเลิกคิ้วราวกับกำลังนึกสงสัยทั้งกดปลายนิ้วลงยังต้นขาอ่อนนุ่ม วินนี่ตัวสั่นน้อย ๆ ทั้งจากสัมผัสและลมหายใจที่รดใบหู สีหน้าของร่างเล็กแดงจัดขึ้นในขณะที่เจ้าตัวหลับตาแน่นเมื่อความรู้สึกบางอย่างแล่นแปล๊บจากจุดที่ถูกสัมผัสขึ้นมาถึงช่วงท้องน้อย

ริมฝีปากหยักประทับความร้อนผ่าวทิ้งไว้บนลำคอของร่างเล็ก และไล้ต่ำลงมายังแนวไหปลาร้า ขณะที่ปลายนิ้วไต่ขึ้นสูงและลากผ่านจุดกลางลำตัวอย่างน่าหวาดเสียว และหมุนวนอยู่ที่หน้าท้องของวินนี่ราวกับจะเลี้ยงความรู้สึกนี้เอาไว้

".. อ..”

วินนี่กัดริมฝีปากของตัวเองเอาไว้แน่นในขณะที่โทรศัพท์หลุดออกจากมือไปเมื่อหมดแรงจะเหนี่ยวรั้ง ร่างเล็กค่อนข้างมั่นใจว่าพี่ซินไม่ได้พอใจนักที่เขาโกหกเพื่อนออกไป เพราะมันคงเหมือนกับว่าเขาไม่ได้ยอมรับว่ากลายเป็นของพี่ซินอีกครั้งไปแล้ว แต่ก็นั้นแหละ.. ศีลธรรมอันน้อยนิดที่มีมันก็ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองง่ายเกินไป

มือใหญ่เอื้อมไปสัมผัสกับจุดอ่อนไหวที่เพิ่งสงบลงไปได้ไม่นานของเขา ในขณะที่ใช้ปลายจมูกไซ้ผิวแผ่นหลังของเขาอย่างไม่รังเกียจกลิ่นเหงื่อที่ระอยู่ วินนี่หลับตาแน่นขึ้นยิ่งกว่าเดิมเมื่อความรู้สึกถูกกระตุ้นให้กลับมาได้อย่างง่ายดาย ปลายเท้าจิกผ้าปูที่นอนที่ยับยู่จนชาไปทั้งหมด ก่อนที่ร่างเล็กจะพลิกตัวกลับไปหาซินเซียและดึงอีกฝ่ายเข้ามาจูบอย่างปรารถนาไม่ต่างกัน

แต่ปฏิเสธคน ๆ นี้ได้ไหม?

ไม่มีทางทำได้เลย..

ร่างเล็กจิกเล็บลงบนกล้ามของซินเซียด้วยทั้งแรงอารมณ์ที่มีและผสมไปด้วยความไม่พอใจที่ยังเหลือค้างอยู่ ในขณะที่อีกฝ่ายจุมพิตเขาอย่างร้อนเร่าก่อนที่จะผละริมฝีปากออกเพื่อประทับรอยจูบลงบนจุดอื่นบนร่างกายที่ยังคงเหลืออยู่

“อ.. อย่าทำรอยตรงนั้น.. อือ”

ซินเซียลดแรงขบเม้มที่ลำคอของร่างเล็กลงอย่างตามใจก่อนที่จะแยกปลายขาทั้งสองข้างของเจ้าตัวออกจากกันแล้วแทรกตัวเองไปอยู่ตรงกลาง ปลายลิ้นของซินเซียแตะลงที่ยอดอกของร่างเล็กอย่างแผ่วเบาแต่ทว่ากระตุ้นทุกจุดของอารมณ์เพียงเสี้ยวสัมผัส

ซินเซียกดปลายนิ้วเข้าไปช้า ๆ และจงใจให้มันจมในผนังอ่อนนุ่มด้านในที่ยังอุ่นร้อนจากกิจกรรมรอบเมื่อครู่ ร่างเล็กเผลอเกร็งตัวขึ้นมาทันทีที่อีกฝ่ายสำรวจร่างกายภายในของเขาอย่างชำนาญและคุ้นเคย.. กลิ่นกายและสัมผัสที่ร่างเล็กไม่เคยลืมกระตุ้นให้เรื่องวันนี้เกิดขึ้นได้อย่างง่ายดาย

ร่างเล็กส่งเสียงครางลอดออกมาจากริมฝีปากเมื่อซินเซียจงใจกระแทกนิ้วลงที่จุดกระสันภายในอย่างถือสิทธิ์ วินนี่หอบหายใจเล็กน้อยก่อนที่จะถดกายขึ้นเพื่อหนีอีกฝ่าย และในใจต้องการอะไรที่มากกว่านี้—

“อะไรหรอครับ?” ซินเซียเอ่ยหน้าตายราวกับไม่รู้เรื่องราว ซ้ำยังใช้นิ้วของตัวเองสอดเข้าออกจนร่างเล็กเกร็งไปทั้งร่าง “วินไม่ต้องการพี่แล้วหรอหืม”

“อ.. อย่า อ้ะ.. อย่ามาพูดเหมือนไม่รู้นะ!”

“งั้นวินก็ต้องรู้สิ.. ว่าต้องทำยังไง”

วินนี่มองสบสายตาเจ้าเล่ห์ตรงหน้าอย่างหมั่นไส้ที่ไม่สามารถสู้อีกฝ่ายได้ ก่อนที่จะเอื้อมมือไปโน้มศีรษะของร่างสูงให้ลดลงมาใกล้ ลมหายใจร้อนผ่าวของทั้งคู่รดผ่านกันในขณะที่ริมฝีปากกำลังจะจรด..

“วินจะเอามากกว่านี้ ต้องการพี่ซินมากกว่านี้.. อ.. แฮ่ก”

“...พูดต่อสิครับ” ซินเซียคว้าอีกมือหนึ่งของวินนี่มาจูบเบา ๆ ดวงตากลมโตตรงหน้ามองมายังเขาและสะท้อนเพียงเงาของเขาคนเดียว เหมือนกับเขาที่มีแค่วินนี่อยู่ในสายตา

“ว.. วิน อยากเป็นของพี่ซินนะ”

ซินเซียกระตุกยิ้มมุมปากที่ร่างเล็กแสนจะเกลียดก่อนที่จะดึงนิ้วทั้งหมดที่อยู่ภายในออกมาในคราวเดียวจนร่างเล็กสะดุ้งเฮือก วินนี่นึกอยากจะฟาดอีกฝ่ายแรง ๆ สักครั้งให้หายหมั่นไส้แต่อีกฝ่ายก็จรดริมฝีปากลงมาและบดจูบจนเขาลืมเรื่องที่อยากจะทำไปเสียทั้งหมด

มือใหญ่จ่อแกนกายอันร้อนผ่าวของตัวเองไว้ชิดจนช่องทางสีสดกระตุกเล็กน้อยเมื่อสัมผัสไอความร้อนที่มาจากเขาได้ ซินเซียอาศัยจังหวะที่วินนี่จูบตอบเขากลับมาแทรกกายเข้าไปจนสุดในขณะที่ร่างกายอีกฝ่ายก็ตอบรับเขาได้อย่างดี ร่างเล็กจิกแขนเขาแน่นขึ้นกว่าเดิมในขณะที่แอ่นกายขึ้นอย่างลืมตัวเมื่อเขาเริ่มขยับสะโพกเข้าออกช้า ๆ

ผนังอันอ่อนนุ่มภายในนั้นกระตุกตอดรัดจนแนบชิดทุกอณูภายในจนทำให้ร่างเล็กนึกถึงคำถามลามกที่เพื่อนเย้าเขามาในไลน์เมื่อครู่นี้ ร่างสูงเอื้อมมือทั้งสองข้างมาจับที่เอวเล็กของเขาเอาไว้เพื่อควบคุมจังหวะรักด้วยตัวเอง ในขณะที่สายตาคมมองสำรวจร่างกายขาวโพลนตรงหน้าที่กำลังกลายเป็นของเขาก่อนที่จะเอ่ย

“วินนี่”

“ฮ.. อือ..”

“เป็นแฟนกับพี่นะ” 

THE HOST HAEEUN : CHAPTER 3

เสียงริมฝีปากดูดดึงดังก้องในห้องวีไอพี ในขณะที่ฮยอกแจและอีทงเฮกำลังแลกจูบกันอย่างดูดดื่มโดยไม่มีใครยอมแพ้ใคร ร่างเล็กกำลังยืนคุกเข่าคร่อมอยู่บนตักของร่างสูงในขณะที่มือเล็กปัดป่ายไปทั่วหน้าอกแกร่งอย่างหยอกเย้าในอารมณ์

“อื้อออ”

ฮยอกแจส่งเสียงครางประท้วงในลำคอเมื่อมือใหญ่บีบเฟ้นสะโพกมนอย่างถือวิสาสะ ก่อนที่ทงเฮจะผละจากจูบและใช้ริมฝีปากร้อนระอุประทับลงที่ต้นคอขาวผ่องที่มีกลิ่นน้ำหอมติดอยู่จาง ๆ ร่างเล็กเชิดใบหน้าขึ้นเพื่อเปิดทางให้อีทงเฮได้ลุกล้ำเข้ามาในขณะที่มือใหญ่สอดเข้าไปในชุดนักเรียนเพื่อสัมผัสผิวบอบบางที่อยู่ภายใน

“อ้ะ.. !”

ดวงตาเล็กของฮยอกแจเบิกโพลงและร้องครางออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เมื่อปลายนิ้วเรียวยาวขยี้ลงมาที่ยอดอก และยังกดย้ำซ้ำอยู่จุดเดิมจนร่างของเด็กน้อยแทบสะท้าน ทำให้อีทงเฮได้โอกาสดันฮยอกแจให้นอนราบคงบนโซฟาตัวใหญ๋

ร่างสูงครางอืออึงในลำคอเมื่อฮยอกแจยกปลายเท้าเล็กเข้ามาถูไถกับกลางลำตัว จนแกนกายที่กำลังขยายตัวเพราะความต้องการร้อนจัดขึ้นมายิ่งกว่าเดิม

แกร๊ก..

เข็มขัดเส้นเล็กของฮยอกแจถูกปลดออกอย่างง่ายดายโดยที่ร่างเล็กไม่คิดจะห้ามปรามเมื่อถูกดึงกางเกงออกไปให้พ้นทาง ในขณะที่สองมือเล็กปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของร่างสูงและดึงออกเผยให้เห็นร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม

“อ้ะ.. ฮื้อ อื้อออ”

ฮยอกแจครางฮือและพยายามขยับขาหนีริมฝีปากร้อนผ่าวที่ซุกไซ้เพื่อเร้าอารมณ์ ทงเฮพรมจูบและดูดเม้มที่เรียวขาขาวเนียนอย่างหลงใหลและเอื้อมมือมาบีบเค้นแกนกายของฮยอกแจที่กำลังร้อนจัดเพราะความต้องการไม่ต่างจากเขา จนร่างเล็กเกร็งไปทั้งร่างเพราะแรงอารมณ์

“อ้ะ! .. น .. นาย อื้อ ตรงนั้นมัน.. อาาา”

กางเกงสแลคตัวใหญ่ที่ร่างสูงใส่อยู่ถูกปลดอย่างง่ายดายและรวดเร็ว ก่อนที่ริมฝีปากหยักจะขบลงที่ยอดอกที่ชูชันอยู่ใต้ร่มผ้าโดยไม่คิดจะเสียเวลาดึงเสื้อออก ลิ้นร้อนดุนผ้าเนื้อดีที่ขวางกั้นความหวานให้เสียดสีกับจุดปลายประสาทของยอดอกจนความรู้สึกเสียวซ่านแล่นแปร๊บไปทั่วลำตัว

ฮยอกแจรู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ออกมาจากแกนกายที่เป็นอิสระของร่างสูง ก่อนที่จะหลับตาเพื่อข่มหัวใจที่กำลังเต้นถี่อย่างตื่นเต้นและยอมให้ทงเฮดึงกางเกงชั้นในตัวเล็กออกอย่างว่าง่ายผิดกับที่อีฮยอกแจจอมเอาแต่ใจเป็น

ร่างสูงหรี่ตามองฮยอกแจที่ตัวแดงจัดเพราะอารมณ์ที่คั่งค้างในกายด้วยความต้องการที่ปิดไม่มิด เสียงหายใจหอบกระเส่ายิ่งเรียกร้องให้อีทงเฮเข้าไปสัมผัสมากขึ้นทั้งที่ร่างสูงไม่เคยแม้แต่ที่จะคิดว่าจะทำแบบนี้กับแขกคนไหน แต่เด็กน้อยตรงหน้ากลับดึงดูดอย่างประหลาดและไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเหมือนขายตัว แต่เขารู้สึกเหมือนเราต่างพอใจกันและกันและต้องการ..

มือใหญ่ดึงมือฮยอกแจขึ้นมาให้กำรอบแกนกายที่ขยายตัวเต็มที่ของเขาในขณะที่มองใบหน้าแดงจัดอย่างพอใจ ความร้อนจากร่างสูงยิ่งกระตุ้นให้อีฮยอกแจต้องการในขณะที่มือเล็กรูดแกนกายที่คับพองขึ้นลงตามจังหวะของทงเฮ ก่อนที่ทงเฮจะปล่อยมือให้ฮยอกแจเป็นคนคุมจังหวะในขณะที่เขาเชิดหน้าแล้วสูดลมหายใจตามอารมณ์ที่ปั่นป่วน

ฮยอกแจหอบหายใจอย่างตื่นเต้นในขณะที่ทงเฮลดกายลงมาทาบทับ ก่อนที่เจ้าตัวจะเป็นฝ่ายแยกปลายขาขาวเนียนของตัวเองออกและถูปลายหยักของร่างสูงกับช่องทางสีสดของตัวเองอย่างก๋ากั่น

“อื้อ! อ้ะ.. อ้ะ”

เสียงครางกระเส่าของร่างเล็กดังขึ้นเมื่อทงเฮจงใจขยับสะโพกดันตัวเองเข้ามาลึกเกินกว่าที่ฮยอกแจต้องการ และดึงออกทั้งที่ยังเข้าไปไม่พ้นปลายหยัก มือใหญ่รวบแกนกายของร่างเล็กและรูดขึ้นลงตามจังหวะขยับสะโพกที่เข้าออกลึกไม่ถึงครึ่งของปลายหยัก แต่กลับทำให้ฮยอกแจเสียงสะท้านจนจิกเบาะบุหนังของโซฟาแน่นจนเล็บแทบหัก ริมฝีปากบางเม้มแน่นเพื่อกลั้นเสียงที่น่าอายก่อนที่ร่างสูงจะก้มลงไปกระซิบ

“ไม่มีใครได้ยินหรอก นี่เป็นห้องเก็บเสียง..”

“ท .. ทำไม อ้ะ..!”

ร่างสูงยกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจเมื่อได้ยินคำถามที่ไร้เดียงสาจากลูกค้าวีไอพีตัวน้อย ก่อนจะก้มไปใช้ปลายลิ้นร้อนไล้หูใบเล็กที่แดงจัดและกระซิบเสียงทุ้ม

“อยากรู้มั้ย.. ทำไมห้องนี้ถึงเก็บเสียง?”

“อยาก.. สิ อ.. อยาก อ้าาา!! อื้อออๆๆ!! น..นาย!! อ้ะ!!”

เพียงร่างเล็กพูดออกมาอย่างไร้เดียงสา แกนกายที่ขยับเข้าออกอย่างหยอกล้อถูกดันเข้าจนสุดในคราวเดียวและกระแทกเข้าที่จุดกระสันแบบที่แฟนคนไหนของอีฮยอกแจไม่เคยทำได้ ก่อนจะดึงออกจนเกือบสุดและดันกลับเข้าไปจี้จุดเร้าอารมณ์ภายในช่องทางสีสดที่กำลังแดงจัดเมื่ออารมณ์ถึงขีดสุดและฮยอกแจเข้าใจว่าทำไม...

“อาาา!! ฮื้ออ ฮะ.. อ้ะ .. น.. นาย! อ้ะ!”

ร่างเล็กปล่อยเสียงออกมาจนสุดเมื่อแน่ใจว่าจะมีเพียงเราที่ได้ฟังในขณะที่อีทงเฮที่กำลังมองมาด้วยความพอใจ.. ร่างเล็กตรงหน้ามีน้ำตาคลอหน่วยกับความรู้สึกที่เขามั่นใจว่าคงไม่เคยได้รับมาจากใคร ร่างสูงก้มมองปลายขาขาวที่แยกออกจนสุดเพื่อรับร่างกายของเขาให้ได้มากที่สุดและสะโพกมนยังขยับเข้าหาในจังหวะที่เขากระแทกแกนกายเข้าไปอย่างรู้งาน ก่อนที่สายตาคมจะมองชุดนักเรียนโรงเรียนดังที่ยับยู่ยี่ที่อยู่บนตัวของคุณหนูที่เขากำลังมีเซ็กส์ด้วยมันยิ่งเร้าอารมณ์เขาแทบบ้า

เคยได้ยินมาว่าพวกคุณหนูลีลาดี..

เพิ่งรู้วันนี้แหละว่าจริง

RESENT STRANGERs - I am really sorry for being apologetic one

            ชีวอนนั่งพิงพนักเตียงและรออย่างใจจดจ่อ.. ก่อนที่คยูฮยอนจะเปิดประตูเข้ามาและใส่เสื้อเชิ๊ตตัวใหญ่ของเขาเอาไว้ ในมือเล็กมีเข็มขัดเส้นโปรดของคยูฮยอนพันหลวม ๆ เอาไว้

            ถึงแม้ว่าเขาจะเห็นคยูฮยอนหรือใครแต่งกายแบบนี้บ่อยครั้ง แต่พอเป็นคยูฮยอนแล้วมองเท่าไหร่ก็ไม่มีเบื่อ ลิ้นร้อนเลียริมฝีปากล่างอย่างกระหายเมื่อเห็นขาขาว ๆ ของร่างเล็กตัดกับเสื้อสีเข้มของเขาได้เป็นอย่างดีและในทุกย่างก้าวที่เดิน ตรงเข้ามายิ่งกระตุ้นเขาได้โดยไม่จำเป็นต้องทำอะไร

            ร่างเล็กใช้เข่าเดินบนเตียงและเดินมาค่อยคร่อมชีวอนตั้งแต่ปลายเท้าขึ้นมาก่อน ที่จะมาหยุดเมื่อใบหน้าชิดจนปลายจมูกชนกัน ร่างเล็กยิ้มอย่างอ่อนหวานจนร่างสูงหัวใจกระตุกกับรอยยิ้มที่ไม่เคยได้เห็น ก่อนที่คยูฮยอนจะเอียงใบหน้าปรับองศา ..และจูบ

            ลิ้นเล็กสอดเข้ามาอย่างอ่อนหวานจนร่างสูงเคลิ้บเคลิ้มและบงการจนไม่ยอมให้เขา เป็นฝ่ายรุกเลยสักนิด มือเล็กบีบเค้นที่ไหล่กว้างก่อนจะลดต่ำลงในขณะที่มอบความหวานให้ร่างสูงไม่ ขาด

            คยูฮยอนประสานมือกับชีวอนอย่างแนบสนิทและพาอ้อมไปด้านหลังอย่างแนบเนียนคล้าย กับจะโอบกอดร่างสูง ฉับพลันที่ร่างสูงรู้สึกตัวอีกทีข้อมือใหญ่ก็ถูกรัดด้วยเข็มขัดอย่างแน่นหนา กับเสาเตียงและคยูฮยอนก็ผละออกมาทันทีหลังจากรูดเข็มขัดเสร็จ ชีวอนหัวเราะเล็กน้อยที่กลายเป็นฝ่ายเสียรู้ ก่อนจะเลิกคิ้วอย่างท้าทายไปยังคยูฮยอนที่มองมาอย่างผู้ชนะ

แกร๊ก..

            มือเล็กแกะเข็มขัดชีวอนด้วยความชำนาญ ก่อนที่ร่างสูงจะยกสะโพกสอบขึ้นเพื่อให้คยูฮยอนดึงกางเกงออกไป แต่ร่างเล็กกลับดึงออกเพียงครึ่ง ๆ กลาง ๆ ก่อนจะเหลือไว้เพียงชั้นในสีเทาเข้มและนั่งคร่อมทับลงมาบนท่อนเนื้ออุ่นจัด

            "ไม่เอาน่า.."
            ชีวอนหัวเราะเบา ๆ อย่างดูถูกกลาย ๆ ทั้งที่ในดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยประกายแห่งความเจ้าเล่ห์ เสียงทุ้มแสร้งทำเป็นผิดหวังเมื่อยามเอ่ย

            "ท่ายั่วแบบนี้ ..ผมเบื่อแล้วล่ะ" ร่างสูงกระซิบด้วยน้ำเสียงร้ายกาจ ถึงแม้แสนจะพอใจ "คุณทำได้แค่นี้หรอ หืม.."
เสียง ทุ้มเงียบไปเมื่อนิ้วเรียวเล็กจรดปิดริมฝีปากหยักอย่างแผ่วเบา ก่อนที่ร่างสูงจะมองเห็นความกระหายในแววตาของคยูฮยอนที่มีมากล้นจนแทบทะลัก

            ร่างเล็กหลับตาลงอย่างแผ่วเบาก่อนที่จะเคลื่อนสะโพกนวดและคลึงสะโพกสอบช้า ๆ อย่างละเอียดทุกขุมขน จนที่นั่งที่เคยอ่อนนุ่มเริ่มแข็งขืนขึ้นมา.. ปลายนิ้วเล็กบดขยี้ยอดอกตัวเองผ่านเสื้อเชิ๊ต ก่อนจะกัดริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงครางเมื่อผ้าเนื้อละเอียดเสียดสี กับยอดอกจนสั่นแปลบไปทั้งร่าง ยอดอกที่ชูชันทะลุเสื้อทั้งสองข้างบ่งบอกปริมาณความต้องการในตัวคยูฮยอนได้เป็น อย่างดี จนร่างสูงเผลอจะยกมือขึ้นไปสัมผัสอย่างปรารถนาแต่ก็รู้ได้ว่าไม่อาจหลุดจากพันธนาการ สายตาที่แทบจะกลืนคยูฮยอนไปทั้งตัวนั้นทวีความร้อนรุ่มในกายเล็กอย่างรวดเร็ว จนสะโพกเล็กเพิ่มความเร็วของการเคลื่อนที่โดยไม่รู้ตัว แถมแค่เพียงนึกถึงเวลาที่ชีวอนเข้ามาในร่างกาย ช่องทางรักของคยูฮยอนก็ตอดรัดราวกับกำลังครอบครองท่อนเนื้อชีวอนอยู่จริง ๆ
มือเล็กอีกข้างวางทาบที่อกแกร่งอย่างท้าทายก่อนจะใช้ปลายนิ้วสะกิดยอดอกของร่าง สูงจนกล้ามเนื้อเกร็งไปทุกส่วน และร่างเล็กเริ่มทนความต้องการไม่ไหวก่อนจะสอดมือเข้าไปในอกเสื้อ และบีบเค้น
            "อ..อา อ้ะ.. ชีวอน อ.."
            เสียงร้องที่ชีวอนคิดว่ามันแสนจะหวานครางกระเส่า ทำให้ชีวอนรู้ว่าร่างเล็กกำลังจินตนาการถึงอะไร ท่อนเนื้ออุ่นจัดทวีอุณหภูมิเพิ่มขึ้นมาอย่างรวดเร็วเมื่อเขาเองก็กำลัง จินตนาการเรื่องเดียวกัน สองมือที่ถูกมัดแน่นอยู่ด้านหลังบีบแน่นและคลายออกตามจังหวะที่มือเล็กกระทำ กับหน้าอกของตนเอง ก่อนที่ชีวอนจะตระหนักได้ว่าคยูฮยอนรู้จักตัวเขาเองดีมาก มากขนาดที่รู้ว่าสำหรับชีวอนแล้วการที่คยูฮยอนอารมณ์ขึ้นถึงขีดสุดนั้น.. มันน่าเอาที่สุดแล้ว
            ร่างสูงกลืนน้ำลายที่เหนียวหนืดลงคอเมื่อคยูฮยอนต้องการความรู้สึกที่มากกว่านี้ ร่างเล็กทิ้งตัวแทรกแยกต้นขาชีวอนออกเพื่อเปิดพื้นที่ ก่อนจะดึงกางเกงชั้นในตัวเล็กที่เปียกแฉะออกมา และกลับมาใช้สะโพกเปลือยเปล่าทาบทับลงบนหน้าท้องแกร่ง..
            "อืมมมมมมมม.. อ..อาา"
            เสียงครางอืออาของร่างเล็กดังไม่หยุดในขณะที่ชีวอนเกร็งหน้าท้องและขบฟันจนกราม ขึ้นเป็นนูนเมื่อสัมผัสปริมาณความต้องการที่เป็นหยาดใสไหลออกจากตัวคยูฮยอน ก่อนจะไหลไปรวมกันตรงปากทางเข้าช่องรักที่กำลังตอดรัดอยู่บนหน้าท้อง
            "จูบ"
            ชีวอนออกคำสั่งที่เหมือนจะไม่ได้เข้าหูของคยูฮยอนเลยสักนิด เมื่อคยูฮยอนกำลังเสียวซ่านจนไม่รู้ตัว มือใหญ่กระแทกเสาเตียงอย่างขัดใจที่ตอนนี้มือทั้งสองมันไม่อาจทำตามใจเขาได้ ก่อนที่คยูฮยอนจะลืมตาขึ้นมาและยิ้มให้อย่างผู้ชนะ
            ร่างเล็กถดกายลงไประหว่างขาของชีวอนที่เปิดช่องว่างเอาไว้ ชีวอนมองคยูฮยอนสูดปากด้วยแรงอารมณ์และบิดกายน้อย ๆ ก่อนที่นิ้วเรียวเล็กจะสอดเข้าโพรงปากหวานในขณะที่ทั้งคู่สบสายตา ชีวอนมองปลายลิ้นเล็กเลียตั้งแต่โคนนิ้ว ผ่านข้อจนถึงปลายอย่างไม่อาจละสายตา
            คยูฮยอนที่ใบหน้าแดงจัดด้วยความต้องการแยกปลายขาทั้งสองข้างเปิดทางให้ชีวอนได้ พบกับช่องทางรักสีสดที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์ที่เขาเคยได้เข้าไปครอบครอง
            แต่วันนี้มันไม่ใช่..
            "อา... อ.."
            ร่างเล็กกดปลายนิ้วเข้าไปพร้อมกันทีเดียวสองนิ้วก่อนจะสูดปากและเชิดหน้าขึ้นจน สุดอย่างเสียวซ่านเมื่อสอดเข้าไปจนสุดและปลายนิ้วหนึ่งสะกิดเข้าที่จุดกระสัน
            "ชีวอน.."
            เจ้าของชื่อมองอย่างตื่นตะลึง เมื่อรู้ว่าคยูฮยอนกำลังคิดอะไร ท่อนเนื้อร้อนในกางเกงชั้นในขยายตัวจนแทบระเบิด ความต้องการสุมกันจนรู้สึกปวด
            "ชีวอ..น อ้ะ..! ร..เร็วสิ เร็วอีก อ้ะะะ!! อ..อื้อๆๆๆ!!"
            คยูฮยอนหลับตาแน่นและเพิ่มความเร็วตามที่ใจต้องการ ปลายนิ้วจี้ลงที่จุดกระสันภายในซ้ำในทุกครั้งที่สอดลึก ปลายเท้าจิกผ้าปูที่นอนจนยับยู่ก่อนจะอ้าขาให้กว้างขึ้นเพื่อรับสัมผัสตามอารมณ์ที่แทบระเบิด
            "ล..ลึกอีกสิ แรงอีก..! อาาา!! ชีวอน.. อ้ะะะะ.. อื้ออออ!"
            นิ้วเล็กขยับตามเสียงครางของเจ้าตัวอย่างรวดเร็วจนผนังด้านในบางส่วนโผล่ออกมาใน เห็นเมื่อยามที่ร่างเล็กดึงนิ้วออก เอวบางร่อนเร่าด้วยความต้องการราวกับกำลังเข้าจังหวะกับร่างสูงอยู่จริง ๆ
            ชีวอนกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากเมื่อมองนิ้วเล็ก ๆ นั้นสร้างความสุขให้คยูฮยอนจนครางกระเส่าในขณะที่มือเขาติดแหง็กกับเสาเตียง
            "ชีวอน.. อ้ะะ! ก..เก่ง เก่งจัง อื้ออออ!!! ส..เสียว เสียวมากล..เลย อ๊าาา!!"
            ร่างเล็กครางเสียงดังก่อนที่ตัวจะกระตุกแรง ๆเมื่อปลายนิ้วกดแช่ที่จุดกระสัน หยาดสีขาวพุ่งเลอะออกมาจนเลอะหน้าท้องแกร่งและกางเกงชั้นในที่พองจนแทบ ระเบิด
            คยูฮยอนหอบหายใจเอาอากาศเข้าปอดในขณะที่ชีวอนมองช่องทางรักที่ยังคงตอดตุบด้วย ความต้องการ.. เขาจำได้ดีว่าเวลาที่ถูกร่างเล็กตอดรัดมันทำให้เขาบ้าคลั่งเพียงใด
            คยูฮยอนค่อย ๆ ยันกายที่สั่นระริกขึ้นมายืนค้ำเสาเตียงและจงใจให้อกบอบบางที่ชื้นเหงื่อ อยู่ตำแหน่งไม่ไกลจากริมฝีปากหยัก ร่างสูงพยายามยืดตัวเพื่อไปสัมผัสแต่ทำได้เพียงฉิวเฉียด ร่างสูงมองคยูฮยอนด้วยความพึงใจในลีลาการยั่วยวนอย่างเหลือหลาย
            "ชีวอน.."
            เสียงคยูฮยอนยังเจือไปด้วยเสียงครางจากแรงอารมณ์ที่ยังคั่งค้าง มือเล็กทาบกับอกแกร่งและเลื่อนต่ำไปยังหน้าท้องน้อยที่เปรอะคราบคาวจากตัว เอง
            "ว่าไงครับ.."
            "สาบานมาสิ"
            มือคยูฮยอนคล้ายจะปาดคราบออกให้เพื่อทำความสะอาดแต่กลับกด และนวดเฟ้นจุดประสาทจนชีวอนเกร็งทั้งร่าง
            "ว่าตอนนี้คุณไม่อยาก"
            ริมฝีปากสีสดก้มลงกระซิบข้างใบหูของร่างสูง ในขณะที่มือเล็กที่เปรอะน้ำรักสอดเข้าไปในกางเกงชั้นในที่ขยายใหญ่จนขอบเผยอ เพื่อเข้าไปทักทายสัตว์ร้ายที่พยายามแหกกรงออกมา ชีวอนเชิดหน้าและสูดปากด้วยแรงอารมณ์แห่งความต้องการเมื่อนิ้วเล็กละเลงเล่นกับแกนกายจนน้ำรักผสมกับน้ำหล่อลื่นจนเขาอยากลุกขึ้นมาจับคยูฮยอนกระแทกแรง ๆ ชีวอนกระซิบเสียงต่ำจากการข่มอารมณ์
            "ผมอยาก อยากมาก"

            คยูฮยอนเก่ง.. เก่งมากที่ทำให้เขาคลั่งได้ขนาดนี้

            "แก้มัดให้ผมหน่อย"

            เป็นเพราะร่างสูงพูดจบก็เชิดศีรษะขึ้นอีกครั้ง จึงทำคยูฮยอนที่ลอบยิ้มอย่างพอใจ มือเล็กจงใจเช็ดน้ำรักที่กางเกงชั้นในแบบกด บด และเฟ้นจนร่างสูงครางฮือในลำคอ ก่อนจะยืดกายขึ้นอย่างนวยนาด และ.. ลุกขึ้นในขณะที่ชีวอนรอนานจนต้องก้มลงมามอง

            "แกะเข็มขัดให้ผมหน่อย"
            ชีวอนพูดอีกครั้งและมองใบหน้าหวานอยู่นานจนได้เห็นรอยยิ้มมุมปากที่ยกสูงสมกับการเป็นผู้ชนะในขณะที่กำลังเอ่ยปาก
            "ไม่.. "
            ...
            "ว่าไงนะ"
            ร่างเล็กหยิบกางเกงชั้นในตัวเล็กที่ตกอยู่ไม่ไกลมาใส่ต่อหน้าชีวอนอย่างหักหน้า คยูฮยอนค่อยใส่อย่างเชื่องช้าราวกับจะให้ชีวอนมีเวลาหลุดจากมัดอย่างกวน ประสาท หลังจากใส่จนเสร็จร่างเล็กแทรกขาเล็กเข้าไปถูไถแกนกายชีวอนเพื่อบอกลาและ ประคองใบหน้าอันหล่อเหลาที่กำลังหงุดหงิดขึ้นมา

            "ปล่อย ผม เดี๋ยว นี้"

            "เดี๋ยวฉันบอกยุนโฮมาแกะให้นะ.."

            หึ..

            คยูฮยอนไม่สนใจคำสั่งและก้มลงจูบอย่างท้าทาย ริมฝีปากหยักดูดเนื้อริมฝีปากคยูฮยอนอย่างแรงแต่ก็ไม่สามารถดึงรั้งไว้ได้ หากมือยังคงไร้อิสระ ก่อนที่ร่างเล็กจะเอ่ยคำลา..

            "Fuck me if you can.."

            คยูฮยอนก้าวลงจากเตียงอย่างผู้ชนะ ในขณะที่มือปลดกระดุมเม็ดที่เหลือออกจนหมดแล้วโยนเสื้อให้ไปคลุมกลางกายร่างสูงที่โกรธจนแทบคลั่ง
            ชีวอนมองร่างที่เกือบเปลือยเปล่าเดินนวยนาดหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำมาคลุมอย่าง ท้าทายด้วยความรู้สึกที่แทบคลั่ง สองมือกระชากเข็มขัดให้แยกจากอย่างแรงแต่ไม่เป็นผล

            ก่อนที่จะนึกวิธีขึ้นได้..

            ร่างเล็กก้าวขาออกนอกประตูได้เพียงครึ่งก้าว เอวบางก็ถูกกระชากจนตัวไปแนบชิดกับร่างสูงที่ปลดพันธนาการและเตรียมตัวมาเอาคืน

            มือใหญ่สอดเข้าใต้เสื้อคลุมตัวหนาก่อนจะกำรอบแกนกายเล็กเพื่อเตรียมการลงโทษ อีกมือตรึงเอวบางไว้ในอ้อมแขนในขณะที่จงใจหายใจรดต้นคอระหงจนคยูฮยอนที่ กำลังตาเบิกกว้างขนลุกซู่..

            "ค..คุณ!?"

            "Sh..."

            ลมหายใจร้อนที่รดต้นคอเป็นจังหวะเดียวกันกับมือใหญ่ที่รูดรั้งแกนกายเขาขึ้นลง มือเล็กกำลูกบิดประตูแน่น แต่หากไม่อาจปิดมันลงได้เนื่องจากตอนที่จะดันแขนไปปิด ชีวอนดึงตัวเขาออกมาจนยืดสุดแขนก็ไม่สามารถปิดประตูได้

            ลิ้นร้อนไล้โลมเลียติ่งหูของร่างเล็กและไล่ขึ้นใบหูจนคยูฮยอนสั่น ในขณะที่มือใหญ่รูดรั้งสลับถี่เร็วจนร่างเล็กแทบสะท้าน ก่อนที่ชีวอนจะพรมจูบหนัก ๆ ที่ท้ายทอยและดูดเม้มจนเกิดรอยกุหลาบสีเข้มในจุดที่เด่นที่สุดของลำคอขาว..

            "อ.. อ.. า อ.. ะ"

            คยูฮยอนหอบกระเส่าและพยายามเก็บเสียงให้ได้มากที่สุดเนื่องจากคนของชีวอนคงอยู่ ห่างจากประตูไม่ไกล ถึงเปิดทางการเอาคืนให้กับร่างสูงที่ยิ้มอย่างร้ายกาจก่อนจะเลิกชายเสื้อ คลุมด้านหลังขึ้นมาและใช้มือเกี่ยวกางเกงชั้นในตัวเล็กให้เปิดทาง
ร่าง เล็กขบริมฝีปากล่างอย่างจนเลือดซิบเพื่อปิดกั้นเสียงเมื่อร่างสูงสอดนิ้ว เข้ามาทีเดียวถึงสามนิ้ว นิ้วเรียวยาวค่อยเลื่อนกดนิดสัมผัสหน่อย งอปลายนิ้วครูดกับผนังอ่อนนุ่มด้านในจนขาเล็กสั่นระริกจนแทบยืนไม่อยู่ และ..
            "อ้ะะอื้ออออ!!"
            ชีวอนกดลงที่จุดกระสันที่ควานหาได้ตรงจุด คยูฮยอนร้องลั่นก่อนจะเอามือปิดปากแทบไม่ทัน ก่อนที่เสียงกระซิบอย่างเจ้าเล่ห์จะดังมาจากด้านหลัง ในขณะที่กดย้ำ ๆ ซ้ำ ๆ ตรงจุดที่กระสันที่สุด
            "คุณเป็นอะไรหืม"
            "อ..อ้ะ .. ออ ..า อ.."
            "พูดสิ.."
            "ฮ..ฮะ ฮื้..ม ออ... า"
            "จะพูดมั้ย?"

            ..!

            นิ้วเรียวยาวชักออกพร้อมกันทีเดียวจนร่างเล็กสะดุ้งเฮือก ก่อนจะหอบอากาศหายใจในขณะที่มือเล็กกำลูกบิดแน่นจนมือขาวซีด ร่างสูงอาศัยจังหวะนี้ดึงเสื้อคลุมส่วนบนลงเผยให้เห็นหลังขาวเนียนน่าจุมพิต ก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะดูดเม้มในขณะที่มือใหญ่ที่ครอบครองแกนกายเล็กรูดขึ้นลงอย่างเร็วจนต้องรอบเอวบางไว้ เพื่อให้คยูฮยอนยังทรงตัวได้

            "พูดเหมือนที่คุณพูดเหมือนเมื่อกี้สิ.."
            "อ..! อา.. ฮ..ะ!"
            "จะพูดมั้ย"
            ชีวอนดูดเม้มแผ่นหลังจนเต็มไปด้วยรอยรักสีกุหลาบ ในขณะที่มือใหญ่ลดจังหวะให้เหลือเพียงความเนิบนาบราวกับอย่างจะสำรวจทุกอาการแสดงออกของคยูฮยอน
            ร่างเล็กไร้เรี่ยวแรงจะยืนอยู่ มีเพียงมือที่ค่ำลูกบิดเท่านั้นที่ทำให้เขาไม่ล้มหน้าคว่ำไป บั้นท้ายนุ่มสัมผัสได้ถึง 'ของจริง' ที่ร้อนจัดและแนบชิดอยู่ด้านหลังเตรียมพร้อมที่จะเข้าไป คยูฮยอนยืนโก่งโค้งมองผ่านไหล่ไปสบสายตาของร่างสูงก่อนจะเอ่ย
            "ชีวอน.. ร..เร็วอีก อ้ะ.." คยูฮยอนสะดุ้งเมื่อร่างสูงทำตามคำพูดทันที ใบหน้าแดงจัดเชิดขึ้นด้วยแรงอารมณ์ก่อนจะพูดต่อ "เอาอีก.. อ้ะะ!"
            ...
            คยูฮยอนหายใจเข้าลึกเพื่อสงบสติอารมณ์ก่อนจะหันไปมองร่างสูงผ่านไหล่อีกครั้ง..
            "ชีวอน.."
            "ว่าไงครับ"
            "ลึก ๆ .. แรง ๆ หน่อย.. อ้ะะะ!!"

            ปึงงง!

            "อ้ะะะะะะะะะ!!!"
            ร่างสูงกระแทกแกนกายเข้ามาทีเดียวจนมิดด้าม ประตูไม้หนาปิดเสียงดัง ช่องรักที่ถูกตระเตรียมด้วยนิ้วมาถึงสองครั้งขยายออกและครอบครองแกนกายที่ เข้ามากินพื้นที่ด้านในจนหมด
            "อ้ะะ!! อ..อีก อีกสิ! อ.. อ้ะะะะ!! .. อื้อๆๆๆ อ้ะะะ"
            ร่างสูงกระชากสะโพกเข้าออกอย่างแรงจนเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องทั่วห้อง ชีวอนดันคยูฮยอนออกไกลจนท่อนเนื้อเกือบจะหลุด ก่อนจะกระชากคยูฮยอนกลับมาให้กลืนกินเขาจนมิดด้าม ปลายหยักกระแทกจุดกระสันอย่างแรงทุกครั้งจนความเสียวแล่นแปล๊บถึงไขสันหลัง

            Knock!! Knock!!

            "คุณชีวอนมีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ?"

            เสียงใครสักคนเอ่ยถามหลังเคาะประตูเสียงดัง เพราะเสียงประตูกระแทกเมื่อครู่ดังลงไปถึงชั้นล่าง ชีวอนก้มตัวมากระซิบข้างใบหูเล็กในขณะที่ยังกระแทกเข้าออกไม่หยุด

            "บอกเขาไปสิ.."

            "ม.. ไม่เป็นไร! อ.. อ..า"

            ชีวอนกระแทกแกนกายในขณะที่อีกมือขย้ำสะโพกสวยอย่างไม่ปราณี เสียงแหบพร่าที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์ของคยูฮยอนคงบอกอะไรได้มาพอให้ไม่มีใคร มากวนใจ

            เล็บคมของคยูฮยอนจิกเข้าที่ต้นขาร่างสูงอย่างหมดหนทางระบายเมื่อต้องกลายเป็นผู้ตกอยู่ใต้การควบคุมของเซ็กส์ที่แสนจะดุเดือด

            เพี๊ยะ!

            "อ้ะะะ!!"

            มือใหญ่ละจากแกนกายเล็กมาฟาดที่สะโพกกลมสวยอย่างแรงเป็นการลงโทษจนคยูฮยอนสะดุ้งเฮือก ชีวอนดึงร่างเล็กมาเหวี่ยงเตียงใหญ่และยกสะโพกคยูฮยอนขึ้นจนลอย ก่อนจะใช้มือฟาดลงที่บั้นท้ายแรง ๆ อีกครั้ง ความรู้สึกเสียวซ่านผสมความเจ็บปวดที่น่าหลงใหลแล่นแปล๊บทั่วกายอย่าง ประหลาด ความตื่นเต้นก่อตัวขึ้นเต็มอก
 

            "อ้ะะะ!! อื้อๆๆๆๆ!! อ..อ้ะะะ!! อ..!"
            ความเจ็บที่ยังคงอยู่ผสมกับทุกความรู้สึกจนร่างเล็กสั่นสะท้านในความเร่าร้อนจนแทบละลาย ก่อนจะปลดปล่อยออกมาอีกครั้งอย่างง่ายดาย
 

            ชีวอนยังคงรุกรานไม่หยุดถึงแม้จะถูกตอดรับจนแทบขยับไม่ได้ มือใหญ่ขย้ำสะโพกอย่างแรงและกระแทกลงซ้ำ ๆ จนคยูฮยอนมั่นใจว่าช่องรักต้องช้ำไม่มากก็น้อย แต่ถึงอย่างนั้นร่างเล็กยังคงปรารถนาความรู้สึกผิดบาปนี้อย่างมัวเมา
 

            ร่างสูงครางเสียงอืออึงในลำคอ ก่อนจะกระแทกสะโพกสอบมาอีกครั้งก่อนที่จะปล่อยให้ช่องทางรักที่คับแน่นเต็ม ปรี่ไปด้วยของเหลวที่มาจากตัวเขาเอง
 

            มือใหญ่เสยผมที่ชื้นเหงื่อจนแทบจะเปียกซกขึ้น ในขณะที่คยูฮยอนมองมาอย่างหลงใหลและยังต้องการ ผมที่ยุ่งไม่เป็นทรงเลยสักนิดไม่ได้ทำให้ความสมบูรณ์แบบของร่างสูงหมดไป หากแต่เพิ่มความดิบเถื่อนให้มากยิ่งขึ้นกว่าเดิม
 

            ร่างสูงมองร่องรอยรักที่เขาฝังเอาไว้อย่างพอใจ ก่อนจะแสยะยิ้มเมื่อนึกถึงคนที่พ่ายแพ้ที่แท้จริง .. ที่คืนนี้มันเป็นคนนำพาคยูฮยอนมาส่งให้เขาถึงมือ
 

            ริมฝีปากหยักพรมจูบร่างเล็กที่ยังคงแดงจัดจากอารมณ์ที่คั่งค้าง ก่อนที่จะยืดกายขึ้นมาสบสายตาของคนที่อยู่ใต้ร่างที่มีสายตาความต้องการ อย่างเดียวกัน..
 

            ร่างทั้งสองเคลื่อนที่เข้าหากันอีกครั้ง เมื่อในใจทั้งสองต่างรู้แก่ใจว่าค่ำคืนนี้ยังไม่จบ..

Quarrelling Devil’s night

“อื้อ.. ไม่นะ ไม่กลับ”

...

“บอกว่าไม่กลับไง อึก.. อ..อย่ามายุ่งนะ!!”

“เฮ้ย!!”

ร่างสูงสบถเสียงดังอย่างตกใจที่จู่ ๆคนที่ประคองอยู่ก็อาละวาดไม่ยอมกลับขึ้นมาอีกครั้ง โดยการทิ้งตัวลงที่พื้นเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุม ชีวอนออกแรงดึงคนเมากลับมาประคองอีกครั้งอย่างอดทน มือใหญ่รวบมือคนเมาที่ป่ายไปมาอย่างไม่มีสติ และไม่สนใจเสียงงึมงำหงุดหงิดที่ฟังไม่รู้เรื่องของคยูฮยอน

แต่ถึงจะเมาแค่ไหน คยูฮยอนก็แสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ได้ไม่อยากกลับ

แค่ไม่อยากกลับกับเขา

ก็แน่ล่ะ.. ใครที่ไหนจะอยากอยู่กับแฟนเก่าที่เพิ่งเลิกรากันไปไม่กี่เดือนให้อึดอัดใจกัน

“ปล่อยยยย!! จะไปกับพวกฮยองง!!”

“เงียบแล้วอยู่นิ่ง ๆน่า ตัวไม่ได้เบาเหมือนแต่ก่อนนะ”

ชีวอนกล่าวเสียงเข้มด้วยความอดทนปนรำคาญ แต่ยิ่งทำให้ร่างเล็กที่หงุดหงิดไม่แพ้กันต่อต้านเขามากยิ่งขึ้น คยูฮยอนโวยวายตั้งแต่รู้ว่าคนมาส่งเป็นเขา ไม่ใช่พวกเมเนเจอร์ แล้วทำตัวน่าตีมากขึ้นเรื่อย ๆจนความอดทนของเขาแทบจะหมดลง

“แค่เดินดี ๆยังไม่ไหว จะไปต่อกับพวกนั้นได้ยังไง”

“ก็ปล่อยยยย รำคาญ!!”

!!!

“ได้ยินไหมว่ารำคาญ!!”

ร่างสูงชะงักกึกกับคำที่เขาเกลียดที่สุด และคยูฮยอนก็จงใจพูดมันออกมา แต่ไม่มีประโยชน์ที่จะตะโกนใส่กันตอนนี้ สองมือใหญ่บีบแขนที่พาดกับคอ และเอวที่ประคองอยู่ไว้แน่นด้วยความโมโห แล้วเดินกึ่งลากคยูฮยอนต่อเพื่อเข้าไปในตัวตึก ตอนขับรถกลับมาเขาเห็นซาแซงหลายคนตามกลับมา เพราะเมเนเจอร์ต้องไปกับพวกซูจูที่จะไปต่อ พวกเขาจึงกลับมาเพียงลำพัง เขาจึงตัดสินใจพาคยูฮยอนกลับมาที่คอนโดแทนที่จะไปหอพัก

“นายน่ะ.. ” ชีวอนหลับตาเพื่อสงบสติก่อนจะกลืนคำที่จะพูดสวนจริง ๆเก็บไว้ “...เงียบซะ”

แต่ก็อดโกรธไม่ได้จริง ๆ

“ฉันมาส่งก็ดีแค่ไหนแล้ว”

....

ชีวอนถอนหายใจอย่างโล่งอกที่คยูฮยอนยอมเงียบลงไปในที่สุด ร่างสูงดึงคยูฮยอนเข้าไปในห้อง และทิ้งร่างเล็กลงที่เตียงของเขาเอง ก่อนจะยืดตัวด้วยความเมื่อยล้า ร่างเล็กเอาแต่ขัดขืนตั้งแต่รู้ว่ารถที่นั่งไม่ใช่รถตู้ของบริษัท เขาทั้งต้องขับรถหนีซาแซงและยังต้องขับให้น่ากลัว คยูฮยอนจะได้อยู่นิ่ง ๆ ..ดีที่ไม่รถคว่ำตายไปด้วยกัน

สายตาคมมองกวาดไปรอบห้องคอนโดที่ไม่ได้มาสักพักหนึ่งแล้วและถอนหายใจยาว ก่อนจะหันกลับมามองร่างเล็กที่นอนหมดสภาพอีกครั้ง และรู้สึกได้ทันทีว่าคยูฮยอนจะโมโหมากขนาดไหนเมื่อตื่นมาพบว่าตัวเองอยู่ที่นี่

..คอนโดที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นบ้านของเรา

ร่างสูงถอนหายใจยาวอีกครั้ง ความจริงเขากะจะกลับไปนอนที่บ้าน แต่มาถึงขั้นนี้แล้วคงต้องนอนด้วยกัน ชีวอนปลดเข็มขัดและดึงกางเกงของคยูฮยอนที่เปรอะครีมเค้กออกมาเพื่อเอาออกไปซัก ก่อนจะก้าวขาไปเปิดประตูและออกจากห้องไป

…

มันตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ที่คนที่เคยพากลับบ้านทุกครั้งที่ทำได้ กลับกลายเป็นแค่คนที่ดีแค่ไหนแล้วที่ยอมมาส่งเขา

ร่างเล็กลืมตาขึ้นช้า ๆเมื่อสิ้นเสียงประตู แล้วกระพริบตาถี่ ๆเมื่อรู้สึกเหมือนโลกหมุนไปมา จึงพลิกตัวนอนคว่ำเพื่อลดอาการมึนเมา

แค่จะลุกขึ้นมองว่าที่นี่คือที่ไหนยังไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าไม่ได้เมามากขนาดนี้มานานแค่ไหนแล้ว

เหตุผลที่มีสภาพแบบนี้น่ะหรอ..

“นี่ ดูสิ ไวน์ขวดนี้อึนฮยอกกูเอามาฝากจากอิตาลีเชียวนะ เหล้าดี ๆตรงนั้นกอนฮีก็เอามาให้”

“หื้อ.. แล้วไงอ่ะพี่” คยูฮยอนตีมึนใส่พี่ชายเจ้าของวันเกิดหน้าตาย “อย่าตีสิ!” แล้วเคลื่อนตัวหลบมือที่จะฟาดลงมาที่หัว คิมฮีชอลคว้าคอของคยูฮยอนมากอดไว้แน่นแล้วกระซิบที่ข้างหูด้วยเสียงเจ้าเล่ห์

“รยองกูก็หิ้วของขวัญมาให้จากนิวยอร์คเชียวนะ”

“ล..แล้ว..ไง” ร่างเล็กพยายามบิดตัวออกแต่ไม่เป็นผล ฮีชอลรัดคอเขาแน่นจนหายใจแทบไม่ออก “บอกแล้วไงว่าจะให้อาทิตย์หน้า!”

“บริษัทกาก ๆนี่ยังให้เค้กฉันมาเลยนะ ถึงจะหน้าเค้กซ้ำเหมือนของจองซูก็เถอะ”

“...”

“ฉันแค่จะบอกว่าดาราแห่งจักรวาลอย่างฉันได้ของเยอะมากแล้ว” คิมฮีชอลหนีบแขนให้รัดคอร่างเล็กแน่นเข้าอีก “เพราะงั้นพี่คนนี้ไม่ต้องการของขวัญที่เป็นสิ่งของนะ คิมคยู ~♡”

คยูฮยอนขนลุกซู่เมื่อได้ยินฮีนิมดัดเสียงให้เล็กเหมือนผู้หญิงในท้ายประโยค และทำเหมือนเขาเป็นน้องสาวทั้งสี่ในรายการของตัวเอง “แล้วพี่จะเอาอะไร”

ร่างเล็กรู้สึกได้ทันทีว่าคิมฮีชอลยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อได้ยินที่เขาบอก ก่อนที่เจ้าตัวจะกระซิบที่ข้างหูด้วยน้ำเสียงที่น่าขนลุกไม่แพ้เมื่อกี้

“กลับไปคบกับไอ้ชีวอนซะ”

เฮ่อะ

คยูฮยอนหายใจฮึดฮัดอย่างขัดใจ แต่ก่อนจะทันได้ตอบโต้อะไรกลับไป เสียงทุ้มก็ดังก้องขึ้นด้านหลัง

“พี่ทำอะไรอยู่”

ตายยากจริง ๆ

“พี่จะมอมคยูฮยอนหรือยังไง”

“ย่าห์.. นายนี่” ฮีชอลแสร้งทำเสียงหงุดหงิดทั้งที่ปิดบังแววตาสนุกสมใจไม่มิด ก่อนจะหันไปหาชีวอนที่คงจะยืนมองอยู่นาน จนทนไม่ได้จนต้องเดินเข้ามา และเพราะเขาหนีบคอคยูฮยอนเอาไว้อยู่ เลยทำให้คยูฮยอนต้องหันไปประจันหน้ากับร่างสูงด้วย “ห่วงขนาดนี้จะบอกเลิกมันทำไม”

ฮีชอลเอ่ยอย่างกำกวม ทั้งสื่อถึงเรื่องตอนนี้ และอุบัติเหตุที่ญี่ปุ่นที่อีทึกฮยองชนเขา ทำให้ไมค์กระแทกเข้าที่ปากอย่างแรงจนเลือดซิบ ถึงชีวอนฮยองจะไม่ได้มาดูเป็นคนแรก แต่ก็คอยเข้ามาถามแล้วผละไปอย่างรวดเร็ว ราวกับการอยู่ใกล้เขานานมันจะทำให้พระเจ้าลงโทษ

ร่างเล็กหลบตาลงต่ำอย่างอึดอัด เมื่อสายตาคมกล้าสีดำขลับดุจรัตติกาลมองมาด้วยความไม่พอใจ คยูฮยอนรู้สึกว่าใบหน้าชาและร้อนผ่าวและรู้ตัวว่าไม่ควรมายืนอยู่ตรงนี้ ยิ่งเลิกกันนานเท่าไหร่ ความอึดอัดที่ควรหายไปกลับทวีมากขึ้น

เขาเคยคิดว่าคงเป็นเพราะชีวอนยังทำตัวสนิทสนมบนเวทีกับเขาเหมือนแต่ก่อนเพื่อเอาใจแฟน ๆ และพอลงจากเวที ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายไปตามทางของตัวเอง แต่คอนเสิร์ตของค่ายที่ผ่านมา ชีวอนแทบไม่สนใจใยดีเขาเลย.. มันจึงทำให้เขารู้ว่าที่เขายังอึดอัด คงเป็นเพราะเขาอยากกลับไปยืนข้างชีวอนในจุดเดิม แต่ชีวอนไม่ต้องการอย่างนั้นแล้ว

 “เวลาคยูฮยอนเมาน่ารักจะตาย ตัวก็แดง ปากก็แดง” ฮีชอลยียวน ดวงตาเจ้าเล่ห์หรี่ลงและสำรวจปฏิกิริยาของชีวอนอย่างเบิกบานใจ “ชอบทำตัวตลกอีกตังหาก สนุกจะตาย”

“ข้าวก็ยังไม่ได้กิน ซ้อมก็เพิ่งเสร็จ พี่กะจะให้น้องตัวเองเมาในครึ่งชั่วโมงเลยรึไง”

“แล้วพี่มายุ่งอะไรด้วย” ร่างเล็กจำได้ว่าตัวเองสวนกลับไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขาได้ยินฮีนิมทำเสียง ว้าว.. แดบักคยู! เบา ๆที่ข้างหู แต่เขาไม่สนใจและมองไปยังอดีตคนรักอย่างไม่พอใจ

“ต่อให้คอแข็งมาจากไหน นายก็จะเมาเร็วแล้วก็ปวดหัวมากกว่าเดิมสองเท่า” เสียงทุ้มเอ่ยกลับมา ด้วยท่าทีเหมือนตัวเองเป็นเทวดาที่คอยเอาใจใส่ดูแลคนอื่น

“แล้วยังไง”

เทวดา.. ที่เชื่อฟังพระเจ้าอย่างหมดหัวใจ และเพิ่งทิ้งเขาเพื่อกลับไปยืนท่ามกลางนางฟ้า เพียงเพราะสาธุคุณที่นับถือบอกว่าเรื่องของเรามันผิด..

“ฉันเคยบอกไปแล้วไงว่าให้นายดูแลตัวเอง เพราะฉันน่ะ..”

ฉันจะไม่ดูแลนายอีกแล้ว..

คำนี้ที่เคยพูด ในวันที่บอกลา

ร่างเล็กมองชีวอนด้วยสายตาเรียบนิ่งทั้งที่ในใจไม่ใช่ พายุอารมณ์ก่อตัวและหมุนวนปั่นป่วนในร่างกาย ความน้อยใจที่ถูกซ่อนไว้ภายใต้ใบหน้าเย็นชาตลอดมากำลังดิ้นรนออกจากที่กักขัง บรรยากาศระหว่างกันเงียบงันและอึดอัดจนฮีชอลเลือกที่จะอยู่เงียบเพื่อรอให้ระเบิดเวลาทำงาน

“พี่น่ะ..” คยูฮยอนเอ่ยอย่างจริงจังด้วยน้ำเสียงอันตรายและใบหน้าที่หาเรื่อง “อย่ามายุ่ง”

ร่างเล็กเบียดตัวออกจากพันธนาการ ดวงตาที่เคยอ่อนโยนจ้องชีวอนอย่างแข็งกร้าว มือเล็กคว้าเอาขวดไวน์ของพี่มาโดยไม่ขอและเดินผ่านชีวอนออกไปราวกับไม่แคร์

ทั้งที่ในใจ ต้องการให้ชีวอนแย่งไวน์กลับไป

ทั้งที่ใจ ต้องการให้ชีวอนดึงแขนเอาไว้

ทั้งที่.. ต้องการให้ชีวอนกอดไว้ไม่ให้เขาไปไหน

แต่ก็ไม่มีอะไร หรือแม้แต่ใครที่รั้ง ทุกคนกำลังสนุกกับตัวเองและมีความสุขในวันเกิดของพี่ใหญ่ คยูฮยอนทิ้งตัวนั่งลงตรงโต๊ะที่ถูกใช้เป็นที่วางของขวัญ สายตาเย็นชามองไปยังขวดเหล้าชั้นดีที่เพื่อนของฮีชอลเอามาให้ สลับกับขวดไวน์ในมือ คงมีแค่พวกมัน.. ที่จะช่วยเขาได้ในคืนนี้

ถ้าพรุ่งนี้จะโดนฮีนิมด่า.. ก็ให้เป็นเรื่องของวันพรุ่งนี้ก็แล้วกัน

แกร๊ก..

ชีวอนเดินกลับเข้ามาพร้อมอ่างน้ำและผ้าขนหนูให้มือ ก่อนจะเห็นว่าคยูฮยอนพลิกตัวนอนคว่ำไปแล้ว ร่างสูงวางลงข้างเตียงเพื่อพลิกคยูฮยอนกลับมา แต่ร่างเล็กก็ขืนตัวไว้และใช้มือจิกผ้าปูเตียงไว้แน่น ร่างสูงจึงนั่งลงบนเตียงและเอ่ยเสียงเข้ม

“ฉันรู้นะ ว่านายไม่ได้หลับ”

“...”

“ถ้าไม่หันกลับมา ฉันจะกลับบ้านแล้วนะ”

...

“ก็ก่อนหน้านี้น่ะ..” ร่างเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ปิดไม่มิดว่าน้อยใจ

“...”

“ไม่เห็นจะมาสนใจเลย”

“ฉันเพิ่งรับงานโปรดิวเซอร์มาลองทำ นายก็รู้นี่”

ร่างสูงพูดปดทั้งที่รู้แก่ใจว่าต้องถูกจับได้ เขาได้ยินคยูฮยอนหัวเราะอย่างประชดประชัน แต่ก่อนที่จะได้แก้ตัว คยูฮยอนลุกขึ้นและใช้สองมือดันร่างสูงให้ถอยติดหัวเตียง ร่างเล็กเคลื่อนที่อย่างปราดเปรียว สองขาเรียวคร่อมทับขาซ้ายของชีวอนโดยไม่แคร์ว่าจะมีเพียงกางเกงชั้นในขวางกั้น สองมือประคองหน้าชีวอนไม่ให้หนีและจรดหน้าผากเข้าไปใกล้จนใบหน้าห่างกันไม่กี่เซนติเมตร

ถ้าเขาไม่เมาจนเกินไป เขาว่าเขาเห็นความวูบไหวในดวงตาอันแสนมีเสน่ห์ของชีวอน

“พูดสิ”

“...”

“มองตาผม แล้วก็พูด”

“...”

“พูดความจริงออกมา”

ร่างเล็กหรี่ตามองอย่างจับผิด เรื่องคอนเสิร์ตที่ญี่ปุ่นมันไม่ใช่แค่ไม่สนใจ แต่มันเป็นการเมินเฉย ชีวอนฮยองเดินไปทุกที่ที่เขาไม่ไป เดินหนีทุกครั้งที่เขาอยู่ใกล้ และแน่นอนคนอย่างชีวอนโกหกไม่เก่ง และเอาแต่เงียบเหมือนเคยที่ถูกจับได้ คยูฮยอนเม้มปากอย่างขัดใจและผละออก ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนและหยิบหมอนข้างตัวมาปิดตาหนีแสงไฟและหน้าชีวอน

เสียงร่างเล็กทิ้งตัวนอนทำให้ชีวอนได้สติ ก่อนจะสะบัดหัวแรง ๆเพื่อไล่ความมึนงง กลายเป็นเขาที่มึนเมาเสียเอง ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูชุบน้ำแล้วจัดการจะเช็ดตัวให้คยูฮยอนให้เร็วที่สุด เพื่อจะได้แยกย้ายกันไปนอนสักที

คยูฮยอนสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อน้ำเย็นจัดถูกตัว แต่ก็ไม่ได้ถอยหนีหรือต่อต้าน ร่างสูงเช็ดอย่างระมัดระวังไม่ให้คยูฮยอนแสบผิวท่ามกลางบรรยากาศที่อึดอัดระหว่างกัน ก่อนที่ชีวอนจะเห็นรอยแผลที่ยังอยู่บนริมฝีปากและไล้ปลายนิ้วตามรอยแผลอย่างเบามือราวกับจะปลอบโยน

“ก็รู้อยู่ว่าพี่เขาจะแกล้งให้โกรธจะได้กินจนเมา แล้วจะไปวิ่งตามเกมเขาทำไม” ชีวอนตัดสินใจทำลายความเงียบ

“อืม... วิธีมอมเหล้าฉบับคิมฮีชอลสินะ”

ร่างสูงเอ่ยเสียงเรื่อย ๆเหมือนชวนคุย เพื่อทำลายบรรยากาศที่เงียบงัน พลางดึงหมอนที่ปิดตาคยูฮยอนออกเพื่อสบตากัน ร่างเล็กไม่พูดอะไรมากมีแต่เพียงสายตาทำให้ชีวอนชะงัก.. นัยน์ตาของคยูฮยอนยังสะท้อนภาพเขาอยู่เสมอ ถึงแม้ว่าที่ผ่านมาร่างเล็กจะปกปิดมันไว้ด้วยความเย็นชา แต่เขาก็รู้อยู่แก่ใจว่าคยูฮยอนคิดถึงวันเวลาเก่า ๆมากเพียงใด

และเขาเอง.. ก็ไม่ต่างกัน

“เรื่องที่พี่กำลังคิด..”

...

“คือถ้าไม่มีนายเลยในชีวิต ..พี่จะอยู่ได้มั้ย”

“ก็เห็นอยู่ได้นี่”

คยูฮยอนตอบเสียงเรียบราวกับไม่ได้ประชดประชันใคร ทั้งที่สายตากำลังตัดพ้ออย่างรุนแรง แต่สายตานั้นกลับดึงดูดชีวอนให้ก้มเข้าไปหาโดยไม่รู้ตัว เหมือนดาวเคราะห์ที่ถูกกลืนเข้าไปในหลุมดำ

ชีวอนก็หลบสายตาร่างเล็ก ลมหายใจร้อน ๆที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์และความชิดใกล้ที่กำลังทำให้เขารู้สึกปั่นป่วน การที่เขาเคยชินกับการปลอบใจคยูฮยอนมาตลอดมันกำลังทำให้เขาลำบากในการควบคุมตัว เขารู้สึกว่าต้องเปลี่ยนเรื่องคุยและหาทางออกจากสถานการณ์ที่อันตรายต่อใจนี้

แต่สมองกลับว่างเปล่าเหมือนไม่ถูกสั่งการ ร่างสูงยังค้างผ้าชุบน้ำไว้ที่แผ่นอกบอบบางจนน้ำซึมกระจายทั่วเสื้อของคยูฮยอนจนผ้าแนบลู่ไปกับตัว และเขายังคงใช้ปลายนิ้วไล้ตามรอยแผลบนริมฝีปากสีสดที่แดงสดกว่าทุกวัน

ริมฝีปากที่ไม่มีวันไหนไม่คิดถึง

คยูฮยอนเอื้อมมือเล็กที่ร้อนผ่าวมารั้งท้ายทอยแกร่งให้ลงมาใกล้อีก และร่างสูงเองก็โอนอ่อนตามอย่างว่าง่ายราวกับถูกมนต์สะกด เป็นครั้งแรกที่ได้ใกล้ถ้านับจากวันที่เลิกรา ใกล้จนรับรู้ถึงลมหายใจของกัน ใกล้จนเผลอจรดริมฝีปากอย่างแผ่วเบา

ริมฝีปากหยักดูดเม้มและแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากหวานอย่างคุ้นเคย ลิ้นร้อนกวาดกระหวัดอย่างลืมตัวจนคยูฮยอนสั่นไปทั้งร่าง ก่อนที่มือใหญ่จะช้อนแผ่นหลังเขาขึ้นและสอดเข้ามาสัมผัสแผ่นหลังขาวเนียนจนรู้สึกวาบหวามยามที่ปลายนิ้วเรียวยาวลูบไล้วนอย่างถือวิสาสะ

คยูฮยอนตอบสนองอย่างเชื่องช้าเงอะงะที่เป็นผลมาจากความมึนเมา ร่างเล็กพยายามเบือนหน้าหนีเพื่อออกมาตั้งหลักหายใจ แต่มือใหญ่อีกข้างจับใบหน้าเล็กไว้มั่นและตักตวงความสุขเข้าตัวอยู่ฝ่ายเดียวจนคยูฮยอนรู้สึกรำคาญจนโกรธ..

ทิ้งกันไปเอง

แล้ววันนี้กลับมาทำเหมือนคิดถึงจะเป็นจะตาย

ปึก!

ร่างเล็กพลิกตัวกลับโดยที่ชีวอนไม่ทันตั้งตัว แต่ถึงอย่างนั้นเสียงแผ่นหลังกว้างกระแทกกับหัวเตียงและความเจ็บปวดไม่ได้ทำให้ชีวอนชะงักไป มือที่ร้อนผ่าวเอื้อมมาจัดการกระดุมเสื้อที่กั้นผิวเนียนนุ่มของคยูฮยอนไว้และริมฝีปากหยักยังดูดกลืนอย่างหิวกระหายแต่ไม่ได้รุกรานได้มากเท่าเมื่อสักครู่

คยูฮยอนลอบยิ้มอย่างพอใจที่ได้ขึ้นมาเป็นฝ่ายคุมเกม ร่างเล็กวางมือค้ำไว้ที่อกแกร่งและจิกลงเบา ๆแค่พอให้คนอยู่ข้างล่างจะดิ้นตาย ก่อนที่จะดันตัวออกในขณะที่ริมฝีปากของคยูฮยอนดูดดึงเอาริมฝีปากล่างของชีวอนมาและ..

กึก

!!!

ฟันที่เรียงตัวสวยขบเข้าที่กลางริมฝีปากล่างอย่างแรงจนเจ้าของปากสะดุ้งและผลักคยูฮยอนออก คยูฮยอนหรี่ตามองร่างสูงที่เจ็บปวดทั้งที่รู้สึกพอใจและรู้สึกได้ว่าชีวอนกำลังโกรธจากสายตาขุ่นเคืองที่มองกลับมา

“โทษทีนะ คงเมาไปหน่อย”

ร่างเล็กเอ่ยแก้ตัวพร้อมรอยยิ้มยั่วขณะที่มองอย่างพึงใจ ท่ามกลางความมึนเมาแบบนี้เลือดสีสดไหลซิบออกมาจากริมฝีปากหยัก ไหลลงปลายคางที่เต็มไปด้วยไรหนวดยิ่งทำให้ชีวอนที่กำลังโกรธเซ็กซี่เป็นบ้า..

ชีวอนมองร่างเล็กที่นั่งคร่อมอยู่บนตักด้วยความหงุดหงิดและพยายามเบือนหน้าหนี แต่อย่างที่ว่าไป ค่ำคืนนี้เหมือนไม่ว่าร่างกายส่วนไหนก็ไม่ได้ดังใจชีวอน สายตาคมยังมองอดีตคนรักตรงหน้าที่ยั่วยวนเขาเสียเหลือเกิน

เพียงไม่กี่วินาทีก่อนมือเขาดึงกระดุมเม็ดบนของคยูฮยอนออกจนหมด เผยให้เห็นผิวขาวเนียนที่แดงเรื่อจากแอลกอฮอล์ในเลือด เงาจากไฟหัวเตียงที่เปิดไว้ตกกระทบและส่องสว่างให้เห็นเงาของร่างกายภายใน สองมือเล็กวางอยู่บนขาเรียว รั้งให้ชายเสื้อเลิกขึ้นอย่างค้าง ๆคา ๆเรียกร้องให้เขาเข้าไปสัมผัส

และมันเป็นอะไรที่เขารู้ว่าคยูฮยอนตั้งใจทำ

คยูฮยอนก้มลงไปและใช้สันจมูกได้รูปถูที่สันกรามเบา ๆอย่างยั่วยวนก่อนที่จะใช้มือเล็กข้างนึงปลดกระดุมเสื้อของร่างสูงออกและสอดเข้าไปวางทาบกับผิวกายสีแทนภายใน ลิ้นร้อนโลมเลียใบหูร่างสูงอย่างซุกซนเพื่อปลุกอารมณ์ในขณะที่ร่างสูงเม้มปากแน่นและหลับตาเพื่อสงบสติอารมณ์ที่กระเจิดกระเจิง

“พระ.. เจ้า.. ”

คยูฮยอนผละขึ้นมาเพื่อปลดกระดุมที่เหลือโดยไม่ใส่ใจเสียงครางอย่างรู้สึกผิดของชีวอนและมองผู้ชายของเขาอย่างพอใจ.. ร่างสูงยกมือขึ้นมาทำสัญลักษณ์ไม้กางเขนที่หน้าอกเพื่อยึดเหนี่ยวจิตใจแต่ร่างเล็กคว้ามือมาไว้ก่อน ..และวางมือที่ร้อนผ่าวทั้งสองข้างลงที่ต้นขาขาวเนียนของตัวเอง

ชีวอนลืมตามองมองร่างเล็กอย่างตกใจกับปฏิกิริยาที่ไม่เคยได้เห็น ทั้งคู่สบตากันด้วยความเงียบงันในขณะที่มือเล็กกุมรอบข้อมือใหญ่แล้วควบคุมให้เลื่อนขึ้น สอดเข้าไปสัมผัสร่างกายเนียนนุ่มใต้ร่มผ้าอย่างเต็มใจ คยูฮยอนก้มหน้าลงไปใกล้ชีวอนและกระซิบ ปลายจมูกโด่งคลอเคลียไปมาที่ปลายจมูกของชีวอน

“ท่านไม่อยู่ที่นี่หรอกนะ ชเว ชีวอน”

คยูฮยอนจูบซับเลือดรสคาวที่ปลายคางและไล่จูบไปตามสันกรามแล้วกลับมาที่ริมฝีปากหยัก ก่อนจะวางมือที่อกแกร่งและเลื่อนขึ้นคล้องรอบลำคอร่างสูงพลางจรดริมฝีปากลงจูบอีกครั้ง เพียงเสี้ยวสัมผัส ทุกเงื่อนไขที่มีก็ถูกลืม มือใหญ่บีบเฟ้นสะโพกกลมหนักจนร่างเล็กเจ็บและรั้งเอวบางจนคยูฮยอนเข้ามาชนกระแทกเข้ากับตัว

ตุบ!

ชีวอนเหวี่ยงร่างคยูฮยอนลงกับเตียงและคร่อมไว้ เสื้อเชิ๊ตเนื้อดีถูกกระตุกออกไปให้เหลือเพียงท่อนบนที่เปลือยเปล่าอวดมัดกล้ามเนื้อที่เจ้าตัวแสนจะภูมิใจ ก่อนที่อีกฝ่ายจะได้ทันตั้งตัวก็ถูกร่างสูงบดขยี้ริมฝีปากอีกครั้งจนแทบจะห้อเลือดและชีวอนไม่ปล่อยให้คยูฮยอนได้เริ่มอะไร

เพียงสองวินาทีถัดมากางเกงชั้นในตัวเล็กก็ถูกโยนทิ้งลงจากเตียงอย่างไม่ใยดีโดยที่ชีวอนไม่ได้ผละริมฝีปากออกมาด้วยซ้ำ ก่อนที่ชีวอนจะเอื้อมมือไปยังโต๊ะข้างเตียงเพื่อควานหา ‘ตัวช่วย’ ในลิ้นชักที่เคยใช้กับคยูฮยอน

“อ้ะ..!! อื้อออออ”

นัยน์ตากลมโตเบิกกว้างเมื่อชีวอนใช้ปลายนิ้วบี้ที่ยอดอกแรง ๆ ริมฝีปากร้อนผละออกมาและไซ้ที่ลำคอขาวผ่องพลางดูดเม้มเพื่อทิ้งรอยโดยไม่คิดขออนุญาต มือเล็กพยายามดันไหล่กว้างให้ลุกออกไปแต่ไม่เป็นผล ได้แต่เชิดหน้าและปล่อยเสียงตามแรงอารมณ์ที่มีก่อนที่หางตาจะเหลือบไปเห็นขวดเจลหล่อลื่นกับซองพลาสติกจัตุรัสสีสดใจสองสามซองที่ถูกชีวอนโยนออกมาจากลิ้นชักพร้อมกัน

ร่างสูงจูบลงที่แผ่นอกของคยูฮยอนและไล่ต่ำลงมาเรื่อย ๆ และแทรกตัวแยกปลายขาเรียวออกจากกัน หน้าท้องแบนราบหดเกร็งเมื่อริมฝีปากหยักดูดเม้มเบา ๆเมื่อเคลื่อนที่ผ่าน คยูฮยอนหลับตาแน่นเมื่อคิดว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้จึงไม่ทันมองว่าขวดที่อยู่ข้างตัวเมื่อครู่ถูกหยิบไป

“อาาา!!! ..พ พี่.. อ้ะะะ! อึกกก!”

คยูฮยอนบิดตัวเร้าเมื่อริมฝีปากร้อนครอบครองแก่นกายของเขาและชีวอนขยับตัวขึ้นลงเป็นจังหวะจนร่างเล็กสูดปาก ก่อนจะตัวสั่นระริกเมื่อปลายนิ้วเรียวยาวถูเจลเย็น ๆที่ช่องแคบสีสดของตัวเองก่อนจะแทรกนิ้วเข้าไปจนสุดโดยไม่บอกล่าวทีเดียวถึงสองนิ้ว

เนื้อเยื่อในปากที่ร้อนผ่าวของร่างสูงบีบรัดและดูดดึงคยูฮยอนอย่างหนักหน่วงจนร่างเล็กแอ่นตัวจนสะโพกลอย สลับกับใช้ปลายนิ้วกดเข้าที่จุดเร่งอารมณ์ภายในจนคยูฮยอนแทบคลั่ง นิ้วเรียวยาวทั้งสองสอดเข้าออกและจงใจหมุนวนภายในผนังอ่อนนุ่มก่อนจะแยกปลายนิ้วเปิดช่องว่างและบีบเจลเติมเข้าไปด้านใน

“ฮื้ออออ อึก! อ.. อย่า แกล้ง! อื้อๆๆๆๆๆๆๆ!!!”

ร่างเล็กครางอย่างทรมานเมื่อร่างสูงดันสะโพกนิ่มขึ้นและใช้เอาหมอนใบเล็กมารองไว้ให้สูงก่อนจะผละออกมา นิ้วเรียวยาวจงใจกระแทกเข้าไปแรงสลับช้าในขณะที่เจ้าตัวมองใบหน้าที่ทรมานของคยูฮยอนอย่างพอใจซะเหลือเกิน ร่างเล็กบิดกายเร้าด้วยความรู้สึกที่ถูกทำให้ปะทุสูงขึ้นเรื่อย ๆ

ชีวอนก้มลงดูดกลืนความหวานจากยอดอกสีชมพูที่ชูชัน มือเล็กที่สั่นระริกสอดเข้าไปขยุ้มกลุ่มเส้นผมของร่างสูงก่อนจะเลื่อนลงไปจิกแผ่นหลังกว้างด้วยความเสียวซ่านเมื่อชีวอนเร่งจังหวะนิ้วและใช้อีกมือมารูดรั้งส่วนอ่อนไหวของเขาเร็ว ๆอย่างไม่ปราณี ปลายเท้าเรียวจิกผ้าปูที่นอนแทบขาดเมื่อเห็นปลายทางอยู่ไม่ไกล แต่แล้ว—

ชีวอนงอนิ้วที่อยู่ภายในและดึงออกอย่างแรงจนตัวคยูฮยอนกระตุก ก่อนที่ร่างสูงจะหยุดทุกการกระทำพร้อมกันทิ้งให้คยูฮยอนนอนหอบหายใจและมองมาอย่างไม่เข้าใจ ชีวอนยิ้มมุมปากด้วยแววตาของคนชนะก่อนที่เสียงทุ้มที่แสนจะเจ้าเล่ห์จะเอ่ยออกมา

“อย่าเพิ่งเสร็จสิ พี่ยังไม่ได้เริ่มเลย”

ชีวอนมองร่างเล็กที่ตัวแดงจัดเพราะแรงอารมณ์อย่างพอใจก่อนจะเอื้อมมือมาปลดเข็มขัดและนำกางเกงยีนส์ที่เกะกะนี่ออกไป เขาคงแกล้งคยูฮยอนต่อได้ไม่นานนักเพราะร่างสูงเองก็ต้องการจนแก่นกายขยายจนปวดไปหมด

..ใจจริงเขาเองก็ไม่ได้ต้องการจะแกล้งหรืออะไร แต่ก่อนจะถึง ‘ของจริง’ ก็ต้องลงโทษที่ทำตัวน่าตีสักหน่อย

มือเล็กหยิบซองถุงยางอนามัยขึ้นมาอย่างรู้งานก่อนจะคลานไปหาชีวอนและใช้มือสั่น ๆแกะซองพลาสติกแล้วหยิบของภายในออกมา ถุงยางที่บางจนใสถูกวางลงที่ปลายหยักที่ชูชันของร่างสูงก่อนที่คยูฮยอนจะใช้ริมสีปากสีสดจรดและครอบถุงยางลงไปที่ท่อนเนื้อร้อนตรงหน้า

ร่างสูงครางในลำคออย่างพอใจและหลับตาเคลิ้มอย่างสุขสม ก่อนจะใช้สองมือจับศีรษะร่างเล็กเพื่อควบคุมจังหวะเอง คยูฮยอนรู้ดีเสมอว่าต้องทำยังไงให้เขาพอใจ ..หรือแม้แต่จะทำยังไงให้เขาโกรธ

“อึก!”

ร่างเล็กอึกอักในลำคอเมื่อปลายแก่นกายกระแทกสวนเข้ามาลึกเกินไปแต่ก็ไม่หยุดใช้ปลายลิ้นสร้างความสุขให้ร่างสูง ชีวอนขยับสะโพกตามการขยับขึ้นลงของคยูฮยอนอย่างพอใจก่อนจะลูบแผ่นหลังบอบบางที่ชื้นเหงื่ออย่างแสนรัก สายตาคมมองเงาสะท้อนจากกระจกที่หัวเตียงพลางหรี่ตามองเงาที่สะท้อนช่องรักสีสดที่เปิดออกเพราะร่างเล็กแยกขาออก

“อื้อออออออออออออออออ” เนื้อเยื่อสีแดงจัดที่บอบบางกระตุกให้เห็นเนื่อง ๆบ่งบอกถึงอารมณ์ว่าคั่งค้างอยู่มากเพียงใด จนชีวอนอดไม่ได้ที่จะเอื้อมตัวเพื่อสอดปลายนิ้วเข้าไปอีกครั้งและขยับเข้าออกจนของเหลวสีใสไหลออกมาเป็นทาง ขาเรียวที่คุกเข่าอยู่สั่นจนเห็นได้ชัดในขณะที่ช่องรักตอดรัดนิ้วชีวอนจนแทบขยับไม่ได้

น่ากินที่สุด..

ร่างสูงดึงคยูฮยอนให้ผละออกแล้วดันคยูฮยอนให้ลงไปนอนราบอย่างนุ่มนวลพลางแทรกตัวเข้าไปอยู่ในระหว่างขาของคยูฮยอน ริมฝีปากร้อนประทับลงที่ขาสั่นระริกและไล่ต่ำลง ก่อนจะช้อนสะโพกกลมขึ้นและเลียไล่ต่ำลงไปหาช่องรักสีแดงจัดก่อนจะสอดปลายลิ้นลึกเข้าไป

“อ๊าาาา!!!! อ้ะะ!! มะ.. อาาา”

คยูฮยอนครางเสียงสั่นและบิดกายเพราะความเสียวซ่านจนชีวอนต้องจับสะโพกกลมให้อยู่นิ่ง ปลายลิ้นร้อนเข้าไปลึกเรื่อย ๆและขยับเข้าออกเป็นจังหวะจนร่างเล็ดเชิดหน้าขึ้นและบิดผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่

“อะ.. อะ..... ล..เลิกแกล้ง อื้ออๆ!! แฮ่ก.. ทำสักทีสิ!!”

“หืมม..”

ชีวอนละออกมาเมื่อได้ฟังประโยคที่น่าสนใจ ก่อนจะขึ้นไปมองด้วยแววตาใสซื่อ

“เมื่อกี้คยูฮยอนว่าไงนะ พี่ไม่ได้ยิน”

“ป..เปล่า แฮ่ก..”

“เหรอ.. แต่พี่ว่าพี่ได้ยินนะ”

“อ้ะ!! มะ..ไม่ ไม่ได้ อื้อออออ!!!”

คยูฮยอนละลักละล่ำปฏิเสธก่อนคำโกหกจะขาดหายในทันทีที่ชีวอนเล่นสนุกกับช่วงล่างเขาอีกครั้ง ปลายนิ้วเรียวยาวสอดเข้าไปสัมผัสภายในจนร่างเล็กสมองขาวโพลน และรู้สึกคล้ายจะเป็นลม

“ถ้านายไม่พูด พี่ก็ไม่รู้นะ”

คยูฮยอนหอบหายใจพร้อมกัดริมฝีปากกลั้นเสียงครางที่น่าอายเอาไว้ และมองดูชีวอนที่ทำหน้าใสซื่อทั้งที่กำลังเล่นกับร่างกายเขาจนแทบบ้า

“แฮ่ก.. อ้ะ! บอกว่า.. ทำ..สักทีสิ! อ้ะๆๆ!”

ร่างเล็กจิกผ้าปูที่นอนจนแทบขาดและกัดปากจนขึ้นสีเลือด ชีวอนหัวเราะในลำคอแล้วจูบไล่ขึ้นมาหาอย่างอารมณ์ดี สองนิ้วดึงออกจากตัวคนรักอย่างแผ่วเบาและจ่อท่อนเนื้อร้อนไว้ที่ปากทาง

“จะให้ทำอะไรอ่ะครับ พี่ไม่เข้าใจ”

ชีวอนกล่าวพลางจุมพิตและทิ้งร่องรอยไว้ตามผิวขาวเนียนที่ไม่ได้สัมผัสมานาน ร่างเล็กเอื้อมมือไปคล้องที่ลำคอและเปิดซอกคอให้เขาเข้าหาอย่างเต็มใจในขณะที่ช่องทางรักเต้นตุบเพราะความต้องการจนแทบบ้า

“แบบนี้รึเปล่า?”

“อึกก!! อ๊าาาาาา อ้ะ อ้ะ!!”

ร่างเล็กครางเสียงสั่นเมื่อชีวอนดันแก่นกายร้อนจัดเข้ามาทีเดียวจนสุดทันที แล้วยกขาเรียวให้ขึ้นไปเกี่ยวไว้กับเอวเพื่อให้เปิดทางได้มากขึ้น ช่องรักหดเกร็งรัดแน่นเมื่อถูกรุกรานก่อนที่จะยอมปล่อยให้สิ่งที่มารุกรานเคลื่อนที่เข้าออกตามต้องการ

“อื้อๆๆๆๆ!! ชีวอน... อ้ะ ดีจัง อืมมมมมม!!”

ชีวอนกระแทกกายเข้ามาในจังหวะที่คยูฮยอนสวนสะโพกเข้าหา เล็บคมที่จิกเข้าเนื้อที่แผ่นหลังกว้างยิ่งเหมือนเทน้ำมันลงกองไฟรักของทั้งคู่ ร่างสูงดึงตัวออกมาจนเกือบสุดก่อนจะกระแทกเข้าไปตรงจุดกระสันทุกครั้งจนความรู้สึกเล่นแปลบขึ้นตามแนวกระดูกสันหลังไปหาสมอง

ชีวอนขยับตัวอย่างลำบากแต่มันก็ทำให้รู้อะไรบางอย่างที่เคยสงสัย ร่างสูงก้มลงจูบหน้าผากมนที่ชื้นเหงื่อราวกับจะขอบใจ

..ขอบใจที่ไม่เคยมีอะไรกับใครนอกจากเขา

ริมฝีปากหยักกดจูบและดูดดึงที่ยอดอกแสนหวานอีกครั้งพร้อมกับใช้มือบีบเค้นอีกข้างที่ยังว่างอย่างถือสิทธิ์ โดยที่เจ้าของร่างไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิดว่าแทบจะแอ่นกายเสิร์ฟให้ชีวอนถึงปาก มือเล็กสอดเข้าขยุ้มผมชีวอนแน่นและครางเสียงสั่น ๆที่ข้างหู

“อาาาาาาา”

เพียงไม่กี่นาทีตัวคยูฮยอนกระตุกอย่างแรงและปลดปล่อยในที่สุด ร่างเล็กรู้สึกหมดแรงราวกับเพิ่งใช้เวลาทั้งคืนไปกับชีวอน ทั้งที่เพิ่งเสร็จไปเพียงครั้งแรก

ชีวอนผละออกก่อนจะช้อนร่างเล็กที่อ่อนปวกเปียกขึ้นมาให้หันหลังค้ำกับหัวเตียงและพรมจูบด้วยความหลงใหล คยูฮยอนสะดุ้งเฮือกเมื่อชีวอนเริ่มต้นออกแรงขยับเข้ามา การที่อยู่ในท่านี้ทำให้ชีวอนเข้ามาได้ลึกขึ้นกว่าเมื่อครู่จนไม่ยากเลยที่จะปลุกอารมณ์ที่ยังดับไม่ดีของร่างเล็กขึ้นมา

“อ้ะๆๆ!! เร็วสิ.. ฮืออออ!!”

เสียงครางหวานดังลั่นในขณะที่เจ้าตัวเชิดใบหน้าขึ้น ก่อนจะมองเห็นเงาในกระจกที่สะท้อนภาพคนข้างหลังให้เห็น คยูฮยอนกัดริมฝีปากและบีบหัวเตียงไว้แน่นเมื่อถูกกระแทกเข้ามาลึกอีกครั้งก่อนจะลืมตามาสบสายตากับชีวอนผ่านกระจกอีกครั้ง

สายตาที่บอกกันว่ามันมีความรักอยู่มากเพียงใด..

“อ๊า อะ อึก.. ร.. รัก..อ้ะ!! รักพี่นะ..อา..”

****************************

เสียงเตือนลิฟต์ดังขึ้นเป็นสัญญาณให้เดินออก คยูฮยอนจึงถือโอกาสดึงมือที่ชีวอนดึงไปจับและซุกไว้ในเสื้อกันหนาวออกมา แต่ชีวอนจับมือเขาไว้แน่นจนทำให้กลายเป็นเดินจูงมือกันแทน

คยูฮยอนหันไปมองค้อนร่างสูงสายตาขวางที่สุดเท่าที่จะผ่านแว่นกันแดดไปได้ แต่ชีวอนแค่ยักไหล่แล้วเดินมาควงแขนเขาเพื่อตรงไปยังห้องของผู้มีพระคุณ

“พี่เนี่ยน้า..” คยูฮยอนบ่น “ใส่แมสก็ใส่คลุมจมูกด้วยสิ ไม่งั้นมันจะกันอะไรได้”

“ก็ไม่ได้จะใส่กันอะไรสักหน่อย”

“เอ้า แล้วใส่ทำไม”

ชีวอนไม่ตอบแต่เหล่ตามามองแมสของคยูฮยอนที่เหมือนกับของเขาด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ ก่อนที่ทั้งคู่จะหยุดตรงหน้าประตูห้องคิมฮีชอล ร่างเล็กเดินไปกดกริ่งก่อนจะยื่นหน้าไปแทบจะชนเลนส์กล้องที่ติดไว้

“ย๊าห์!!! โจวคยูฮยอน!!!!”

เสียงเจ้าของห้องดังขึ้นทันทีอย่างโกรธจัด ก่อนที่ประตูจะเปิดออกมาทันที คยูฮยอนสะดุ้งถอยหลังแล้วหนีไปหลบหลังชีวอนตามความเคยชินและโผล่ใบหน้าลอดวงแขนร่างสูงมาคอยดูสถานการณ์

“ใครให้แกกินเหล้าฉันหมดวะ!!!!” ฮีชอลโวยวายอย่างโกรธจัด “หยิบไปขวดเดียวก็กินขวดเดียวสิเว้ย ตกเลขเหรอ!!!”

ร่างสูงรีบเอาถุงของฝากมาโชว์และดันร่างพี่ชายให้ออกไปไกลตัว ก่อนที่ฮีชอลจะหันมาสังเกตว่าคนที่มาด้วยคือใคร

“โอ้ะ.. นี่คืนดีกันแล้วใช่มั้ย”

ฮีชอลเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ยังโวยวายอยู่จากอารมณ์เมื่อครู่ มือเรียวจะว่าถุงจากชีวอนมาเปิดดูแต่ชีวอนก็ยกถุงหนีแล้วรีบชิงอธิบายก่อนที่ฮีชอลจะอ้าปากด่า

“ในนี้มีเหล้าที่แพงกว่าที่คยูฮยอนกินเมื่อคืนอยู่สามขวด ไวน์จากฝรั่งเศสขวดนึงผมหยิบมาจากบ้าน แล้วก็อาหารกลางวัน”

“...”

“หมายความว่ามื้อนี้พวกเราจะกินข้าวกับพี่ เห็นแก่อยู่คนเดียวหรอกนะ กลัวแห้งตายคาหอ”

ฮีชอลคว้าถุงมาก่อนจะทำหน้าขัดใจใส่ชีวอนแล้วหันมามองร่างเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว

“คืนดีกันก็ดีแล้ว รู้มั้ยว่าฉันเบื่อแค่ไหนที่ชีวอนมันมาคอยถามว่าแกคบกับใครน่ะ.. เข้ามา!!”

ร่างสูงทำหน้าไม่รู้ร้อนกับพี่ชายเดินสะบัดนำเข้าห้องตัวเองไป และทำเป็นไม่สนใจสายตาคำถามของคยูฮยอน ก่อนจะดึงคนรักให้เข้ามาให้ห้องของฮยองนิมและจงใจปิดประตูแรง ๆกวนประสาทเจ้าของห้องเป็นการเอาคืน

The end