Quarrelling Devil’s night

“อื้อ.. ไม่นะ ไม่กลับ”

...

“บอกว่าไม่กลับไง อึก.. อ..อย่ามายุ่งนะ!!”

“เฮ้ย!!”

ร่างสูงสบถเสียงดังอย่างตกใจที่จู่ ๆคนที่ประคองอยู่ก็อาละวาดไม่ยอมกลับขึ้นมาอีกครั้ง โดยการทิ้งตัวลงที่พื้นเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุม ชีวอนออกแรงดึงคนเมากลับมาประคองอีกครั้งอย่างอดทน มือใหญ่รวบมือคนเมาที่ป่ายไปมาอย่างไม่มีสติ และไม่สนใจเสียงงึมงำหงุดหงิดที่ฟังไม่รู้เรื่องของคยูฮยอน

แต่ถึงจะเมาแค่ไหน คยูฮยอนก็แสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ได้ไม่อยากกลับ

แค่ไม่อยากกลับกับเขา

ก็แน่ล่ะ.. ใครที่ไหนจะอยากอยู่กับแฟนเก่าที่เพิ่งเลิกรากันไปไม่กี่เดือนให้อึดอัดใจกัน

“ปล่อยยยย!! จะไปกับพวกฮยองง!!”

“เงียบแล้วอยู่นิ่ง ๆน่า ตัวไม่ได้เบาเหมือนแต่ก่อนนะ”

ชีวอนกล่าวเสียงเข้มด้วยความอดทนปนรำคาญ แต่ยิ่งทำให้ร่างเล็กที่หงุดหงิดไม่แพ้กันต่อต้านเขามากยิ่งขึ้น คยูฮยอนโวยวายตั้งแต่รู้ว่าคนมาส่งเป็นเขา ไม่ใช่พวกเมเนเจอร์ แล้วทำตัวน่าตีมากขึ้นเรื่อย ๆจนความอดทนของเขาแทบจะหมดลง

“แค่เดินดี ๆยังไม่ไหว จะไปต่อกับพวกนั้นได้ยังไง”

“ก็ปล่อยยยย รำคาญ!!”

!!!

“ได้ยินไหมว่ารำคาญ!!”

ร่างสูงชะงักกึกกับคำที่เขาเกลียดที่สุด และคยูฮยอนก็จงใจพูดมันออกมา แต่ไม่มีประโยชน์ที่จะตะโกนใส่กันตอนนี้ สองมือใหญ่บีบแขนที่พาดกับคอ และเอวที่ประคองอยู่ไว้แน่นด้วยความโมโห แล้วเดินกึ่งลากคยูฮยอนต่อเพื่อเข้าไปในตัวตึก ตอนขับรถกลับมาเขาเห็นซาแซงหลายคนตามกลับมา เพราะเมเนเจอร์ต้องไปกับพวกซูจูที่จะไปต่อ พวกเขาจึงกลับมาเพียงลำพัง เขาจึงตัดสินใจพาคยูฮยอนกลับมาที่คอนโดแทนที่จะไปหอพัก

“นายน่ะ.. ” ชีวอนหลับตาเพื่อสงบสติก่อนจะกลืนคำที่จะพูดสวนจริง ๆเก็บไว้ “...เงียบซะ”

แต่ก็อดโกรธไม่ได้จริง ๆ

“ฉันมาส่งก็ดีแค่ไหนแล้ว”

....

ชีวอนถอนหายใจอย่างโล่งอกที่คยูฮยอนยอมเงียบลงไปในที่สุด ร่างสูงดึงคยูฮยอนเข้าไปในห้อง และทิ้งร่างเล็กลงที่เตียงของเขาเอง ก่อนจะยืดตัวด้วยความเมื่อยล้า ร่างเล็กเอาแต่ขัดขืนตั้งแต่รู้ว่ารถที่นั่งไม่ใช่รถตู้ของบริษัท เขาทั้งต้องขับรถหนีซาแซงและยังต้องขับให้น่ากลัว คยูฮยอนจะได้อยู่นิ่ง ๆ ..ดีที่ไม่รถคว่ำตายไปด้วยกัน

สายตาคมมองกวาดไปรอบห้องคอนโดที่ไม่ได้มาสักพักหนึ่งแล้วและถอนหายใจยาว ก่อนจะหันกลับมามองร่างเล็กที่นอนหมดสภาพอีกครั้ง และรู้สึกได้ทันทีว่าคยูฮยอนจะโมโหมากขนาดไหนเมื่อตื่นมาพบว่าตัวเองอยู่ที่นี่

..คอนโดที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นบ้านของเรา

ร่างสูงถอนหายใจยาวอีกครั้ง ความจริงเขากะจะกลับไปนอนที่บ้าน แต่มาถึงขั้นนี้แล้วคงต้องนอนด้วยกัน ชีวอนปลดเข็มขัดและดึงกางเกงของคยูฮยอนที่เปรอะครีมเค้กออกมาเพื่อเอาออกไปซัก ก่อนจะก้าวขาไปเปิดประตูและออกจากห้องไป

…

มันตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ที่คนที่เคยพากลับบ้านทุกครั้งที่ทำได้ กลับกลายเป็นแค่คนที่ดีแค่ไหนแล้วที่ยอมมาส่งเขา

ร่างเล็กลืมตาขึ้นช้า ๆเมื่อสิ้นเสียงประตู แล้วกระพริบตาถี่ ๆเมื่อรู้สึกเหมือนโลกหมุนไปมา จึงพลิกตัวนอนคว่ำเพื่อลดอาการมึนเมา

แค่จะลุกขึ้นมองว่าที่นี่คือที่ไหนยังไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าไม่ได้เมามากขนาดนี้มานานแค่ไหนแล้ว

เหตุผลที่มีสภาพแบบนี้น่ะหรอ..

“นี่ ดูสิ ไวน์ขวดนี้อึนฮยอกกูเอามาฝากจากอิตาลีเชียวนะ เหล้าดี ๆตรงนั้นกอนฮีก็เอามาให้”

“หื้อ.. แล้วไงอ่ะพี่” คยูฮยอนตีมึนใส่พี่ชายเจ้าของวันเกิดหน้าตาย “อย่าตีสิ!” แล้วเคลื่อนตัวหลบมือที่จะฟาดลงมาที่หัว คิมฮีชอลคว้าคอของคยูฮยอนมากอดไว้แน่นแล้วกระซิบที่ข้างหูด้วยเสียงเจ้าเล่ห์

“รยองกูก็หิ้วของขวัญมาให้จากนิวยอร์คเชียวนะ”

“ล..แล้ว..ไง” ร่างเล็กพยายามบิดตัวออกแต่ไม่เป็นผล ฮีชอลรัดคอเขาแน่นจนหายใจแทบไม่ออก “บอกแล้วไงว่าจะให้อาทิตย์หน้า!”

“บริษัทกาก ๆนี่ยังให้เค้กฉันมาเลยนะ ถึงจะหน้าเค้กซ้ำเหมือนของจองซูก็เถอะ”

“...”

“ฉันแค่จะบอกว่าดาราแห่งจักรวาลอย่างฉันได้ของเยอะมากแล้ว” คิมฮีชอลหนีบแขนให้รัดคอร่างเล็กแน่นเข้าอีก “เพราะงั้นพี่คนนี้ไม่ต้องการของขวัญที่เป็นสิ่งของนะ คิมคยู ~♡”

คยูฮยอนขนลุกซู่เมื่อได้ยินฮีนิมดัดเสียงให้เล็กเหมือนผู้หญิงในท้ายประโยค และทำเหมือนเขาเป็นน้องสาวทั้งสี่ในรายการของตัวเอง “แล้วพี่จะเอาอะไร”

ร่างเล็กรู้สึกได้ทันทีว่าคิมฮีชอลยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อได้ยินที่เขาบอก ก่อนที่เจ้าตัวจะกระซิบที่ข้างหูด้วยน้ำเสียงที่น่าขนลุกไม่แพ้เมื่อกี้

“กลับไปคบกับไอ้ชีวอนซะ”

เฮ่อะ

คยูฮยอนหายใจฮึดฮัดอย่างขัดใจ แต่ก่อนจะทันได้ตอบโต้อะไรกลับไป เสียงทุ้มก็ดังก้องขึ้นด้านหลัง

“พี่ทำอะไรอยู่”

ตายยากจริง ๆ

“พี่จะมอมคยูฮยอนหรือยังไง”

“ย่าห์.. นายนี่” ฮีชอลแสร้งทำเสียงหงุดหงิดทั้งที่ปิดบังแววตาสนุกสมใจไม่มิด ก่อนจะหันไปหาชีวอนที่คงจะยืนมองอยู่นาน จนทนไม่ได้จนต้องเดินเข้ามา และเพราะเขาหนีบคอคยูฮยอนเอาไว้อยู่ เลยทำให้คยูฮยอนต้องหันไปประจันหน้ากับร่างสูงด้วย “ห่วงขนาดนี้จะบอกเลิกมันทำไม”

ฮีชอลเอ่ยอย่างกำกวม ทั้งสื่อถึงเรื่องตอนนี้ และอุบัติเหตุที่ญี่ปุ่นที่อีทึกฮยองชนเขา ทำให้ไมค์กระแทกเข้าที่ปากอย่างแรงจนเลือดซิบ ถึงชีวอนฮยองจะไม่ได้มาดูเป็นคนแรก แต่ก็คอยเข้ามาถามแล้วผละไปอย่างรวดเร็ว ราวกับการอยู่ใกล้เขานานมันจะทำให้พระเจ้าลงโทษ

ร่างเล็กหลบตาลงต่ำอย่างอึดอัด เมื่อสายตาคมกล้าสีดำขลับดุจรัตติกาลมองมาด้วยความไม่พอใจ คยูฮยอนรู้สึกว่าใบหน้าชาและร้อนผ่าวและรู้ตัวว่าไม่ควรมายืนอยู่ตรงนี้ ยิ่งเลิกกันนานเท่าไหร่ ความอึดอัดที่ควรหายไปกลับทวีมากขึ้น

เขาเคยคิดว่าคงเป็นเพราะชีวอนยังทำตัวสนิทสนมบนเวทีกับเขาเหมือนแต่ก่อนเพื่อเอาใจแฟน ๆ และพอลงจากเวที ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายไปตามทางของตัวเอง แต่คอนเสิร์ตของค่ายที่ผ่านมา ชีวอนแทบไม่สนใจใยดีเขาเลย.. มันจึงทำให้เขารู้ว่าที่เขายังอึดอัด คงเป็นเพราะเขาอยากกลับไปยืนข้างชีวอนในจุดเดิม แต่ชีวอนไม่ต้องการอย่างนั้นแล้ว

 “เวลาคยูฮยอนเมาน่ารักจะตาย ตัวก็แดง ปากก็แดง” ฮีชอลยียวน ดวงตาเจ้าเล่ห์หรี่ลงและสำรวจปฏิกิริยาของชีวอนอย่างเบิกบานใจ “ชอบทำตัวตลกอีกตังหาก สนุกจะตาย”

“ข้าวก็ยังไม่ได้กิน ซ้อมก็เพิ่งเสร็จ พี่กะจะให้น้องตัวเองเมาในครึ่งชั่วโมงเลยรึไง”

“แล้วพี่มายุ่งอะไรด้วย” ร่างเล็กจำได้ว่าตัวเองสวนกลับไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขาได้ยินฮีนิมทำเสียง ว้าว.. แดบักคยู! เบา ๆที่ข้างหู แต่เขาไม่สนใจและมองไปยังอดีตคนรักอย่างไม่พอใจ

“ต่อให้คอแข็งมาจากไหน นายก็จะเมาเร็วแล้วก็ปวดหัวมากกว่าเดิมสองเท่า” เสียงทุ้มเอ่ยกลับมา ด้วยท่าทีเหมือนตัวเองเป็นเทวดาที่คอยเอาใจใส่ดูแลคนอื่น

“แล้วยังไง”

เทวดา.. ที่เชื่อฟังพระเจ้าอย่างหมดหัวใจ และเพิ่งทิ้งเขาเพื่อกลับไปยืนท่ามกลางนางฟ้า เพียงเพราะสาธุคุณที่นับถือบอกว่าเรื่องของเรามันผิด..

“ฉันเคยบอกไปแล้วไงว่าให้นายดูแลตัวเอง เพราะฉันน่ะ..”

ฉันจะไม่ดูแลนายอีกแล้ว..

คำนี้ที่เคยพูด ในวันที่บอกลา

ร่างเล็กมองชีวอนด้วยสายตาเรียบนิ่งทั้งที่ในใจไม่ใช่ พายุอารมณ์ก่อตัวและหมุนวนปั่นป่วนในร่างกาย ความน้อยใจที่ถูกซ่อนไว้ภายใต้ใบหน้าเย็นชาตลอดมากำลังดิ้นรนออกจากที่กักขัง บรรยากาศระหว่างกันเงียบงันและอึดอัดจนฮีชอลเลือกที่จะอยู่เงียบเพื่อรอให้ระเบิดเวลาทำงาน

“พี่น่ะ..” คยูฮยอนเอ่ยอย่างจริงจังด้วยน้ำเสียงอันตรายและใบหน้าที่หาเรื่อง “อย่ามายุ่ง”

ร่างเล็กเบียดตัวออกจากพันธนาการ ดวงตาที่เคยอ่อนโยนจ้องชีวอนอย่างแข็งกร้าว มือเล็กคว้าเอาขวดไวน์ของพี่มาโดยไม่ขอและเดินผ่านชีวอนออกไปราวกับไม่แคร์

ทั้งที่ในใจ ต้องการให้ชีวอนแย่งไวน์กลับไป

ทั้งที่ใจ ต้องการให้ชีวอนดึงแขนเอาไว้

ทั้งที่.. ต้องการให้ชีวอนกอดไว้ไม่ให้เขาไปไหน

แต่ก็ไม่มีอะไร หรือแม้แต่ใครที่รั้ง ทุกคนกำลังสนุกกับตัวเองและมีความสุขในวันเกิดของพี่ใหญ่ คยูฮยอนทิ้งตัวนั่งลงตรงโต๊ะที่ถูกใช้เป็นที่วางของขวัญ สายตาเย็นชามองไปยังขวดเหล้าชั้นดีที่เพื่อนของฮีชอลเอามาให้ สลับกับขวดไวน์ในมือ คงมีแค่พวกมัน.. ที่จะช่วยเขาได้ในคืนนี้

ถ้าพรุ่งนี้จะโดนฮีนิมด่า.. ก็ให้เป็นเรื่องของวันพรุ่งนี้ก็แล้วกัน

แกร๊ก..

ชีวอนเดินกลับเข้ามาพร้อมอ่างน้ำและผ้าขนหนูให้มือ ก่อนจะเห็นว่าคยูฮยอนพลิกตัวนอนคว่ำไปแล้ว ร่างสูงวางลงข้างเตียงเพื่อพลิกคยูฮยอนกลับมา แต่ร่างเล็กก็ขืนตัวไว้และใช้มือจิกผ้าปูเตียงไว้แน่น ร่างสูงจึงนั่งลงบนเตียงและเอ่ยเสียงเข้ม

“ฉันรู้นะ ว่านายไม่ได้หลับ”

“...”

“ถ้าไม่หันกลับมา ฉันจะกลับบ้านแล้วนะ”

...

“ก็ก่อนหน้านี้น่ะ..” ร่างเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ปิดไม่มิดว่าน้อยใจ

“...”

“ไม่เห็นจะมาสนใจเลย”

“ฉันเพิ่งรับงานโปรดิวเซอร์มาลองทำ นายก็รู้นี่”

ร่างสูงพูดปดทั้งที่รู้แก่ใจว่าต้องถูกจับได้ เขาได้ยินคยูฮยอนหัวเราะอย่างประชดประชัน แต่ก่อนที่จะได้แก้ตัว คยูฮยอนลุกขึ้นและใช้สองมือดันร่างสูงให้ถอยติดหัวเตียง ร่างเล็กเคลื่อนที่อย่างปราดเปรียว สองขาเรียวคร่อมทับขาซ้ายของชีวอนโดยไม่แคร์ว่าจะมีเพียงกางเกงชั้นในขวางกั้น สองมือประคองหน้าชีวอนไม่ให้หนีและจรดหน้าผากเข้าไปใกล้จนใบหน้าห่างกันไม่กี่เซนติเมตร

ถ้าเขาไม่เมาจนเกินไป เขาว่าเขาเห็นความวูบไหวในดวงตาอันแสนมีเสน่ห์ของชีวอน

“พูดสิ”

“...”

“มองตาผม แล้วก็พูด”

“...”

“พูดความจริงออกมา”

ร่างเล็กหรี่ตามองอย่างจับผิด เรื่องคอนเสิร์ตที่ญี่ปุ่นมันไม่ใช่แค่ไม่สนใจ แต่มันเป็นการเมินเฉย ชีวอนฮยองเดินไปทุกที่ที่เขาไม่ไป เดินหนีทุกครั้งที่เขาอยู่ใกล้ และแน่นอนคนอย่างชีวอนโกหกไม่เก่ง และเอาแต่เงียบเหมือนเคยที่ถูกจับได้ คยูฮยอนเม้มปากอย่างขัดใจและผละออก ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนและหยิบหมอนข้างตัวมาปิดตาหนีแสงไฟและหน้าชีวอน

เสียงร่างเล็กทิ้งตัวนอนทำให้ชีวอนได้สติ ก่อนจะสะบัดหัวแรง ๆเพื่อไล่ความมึนงง กลายเป็นเขาที่มึนเมาเสียเอง ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูชุบน้ำแล้วจัดการจะเช็ดตัวให้คยูฮยอนให้เร็วที่สุด เพื่อจะได้แยกย้ายกันไปนอนสักที

คยูฮยอนสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อน้ำเย็นจัดถูกตัว แต่ก็ไม่ได้ถอยหนีหรือต่อต้าน ร่างสูงเช็ดอย่างระมัดระวังไม่ให้คยูฮยอนแสบผิวท่ามกลางบรรยากาศที่อึดอัดระหว่างกัน ก่อนที่ชีวอนจะเห็นรอยแผลที่ยังอยู่บนริมฝีปากและไล้ปลายนิ้วตามรอยแผลอย่างเบามือราวกับจะปลอบโยน

“ก็รู้อยู่ว่าพี่เขาจะแกล้งให้โกรธจะได้กินจนเมา แล้วจะไปวิ่งตามเกมเขาทำไม” ชีวอนตัดสินใจทำลายความเงียบ

“อืม... วิธีมอมเหล้าฉบับคิมฮีชอลสินะ”

ร่างสูงเอ่ยเสียงเรื่อย ๆเหมือนชวนคุย เพื่อทำลายบรรยากาศที่เงียบงัน พลางดึงหมอนที่ปิดตาคยูฮยอนออกเพื่อสบตากัน ร่างเล็กไม่พูดอะไรมากมีแต่เพียงสายตาทำให้ชีวอนชะงัก.. นัยน์ตาของคยูฮยอนยังสะท้อนภาพเขาอยู่เสมอ ถึงแม้ว่าที่ผ่านมาร่างเล็กจะปกปิดมันไว้ด้วยความเย็นชา แต่เขาก็รู้อยู่แก่ใจว่าคยูฮยอนคิดถึงวันเวลาเก่า ๆมากเพียงใด

และเขาเอง.. ก็ไม่ต่างกัน

“เรื่องที่พี่กำลังคิด..”

...

“คือถ้าไม่มีนายเลยในชีวิต ..พี่จะอยู่ได้มั้ย”

“ก็เห็นอยู่ได้นี่”

คยูฮยอนตอบเสียงเรียบราวกับไม่ได้ประชดประชันใคร ทั้งที่สายตากำลังตัดพ้ออย่างรุนแรง แต่สายตานั้นกลับดึงดูดชีวอนให้ก้มเข้าไปหาโดยไม่รู้ตัว เหมือนดาวเคราะห์ที่ถูกกลืนเข้าไปในหลุมดำ

ชีวอนก็หลบสายตาร่างเล็ก ลมหายใจร้อน ๆที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์และความชิดใกล้ที่กำลังทำให้เขารู้สึกปั่นป่วน การที่เขาเคยชินกับการปลอบใจคยูฮยอนมาตลอดมันกำลังทำให้เขาลำบากในการควบคุมตัว เขารู้สึกว่าต้องเปลี่ยนเรื่องคุยและหาทางออกจากสถานการณ์ที่อันตรายต่อใจนี้

แต่สมองกลับว่างเปล่าเหมือนไม่ถูกสั่งการ ร่างสูงยังค้างผ้าชุบน้ำไว้ที่แผ่นอกบอบบางจนน้ำซึมกระจายทั่วเสื้อของคยูฮยอนจนผ้าแนบลู่ไปกับตัว และเขายังคงใช้ปลายนิ้วไล้ตามรอยแผลบนริมฝีปากสีสดที่แดงสดกว่าทุกวัน

ริมฝีปากที่ไม่มีวันไหนไม่คิดถึง

คยูฮยอนเอื้อมมือเล็กที่ร้อนผ่าวมารั้งท้ายทอยแกร่งให้ลงมาใกล้อีก และร่างสูงเองก็โอนอ่อนตามอย่างว่าง่ายราวกับถูกมนต์สะกด เป็นครั้งแรกที่ได้ใกล้ถ้านับจากวันที่เลิกรา ใกล้จนรับรู้ถึงลมหายใจของกัน ใกล้จนเผลอจรดริมฝีปากอย่างแผ่วเบา

ริมฝีปากหยักดูดเม้มและแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากหวานอย่างคุ้นเคย ลิ้นร้อนกวาดกระหวัดอย่างลืมตัวจนคยูฮยอนสั่นไปทั้งร่าง ก่อนที่มือใหญ่จะช้อนแผ่นหลังเขาขึ้นและสอดเข้ามาสัมผัสแผ่นหลังขาวเนียนจนรู้สึกวาบหวามยามที่ปลายนิ้วเรียวยาวลูบไล้วนอย่างถือวิสาสะ

คยูฮยอนตอบสนองอย่างเชื่องช้าเงอะงะที่เป็นผลมาจากความมึนเมา ร่างเล็กพยายามเบือนหน้าหนีเพื่อออกมาตั้งหลักหายใจ แต่มือใหญ่อีกข้างจับใบหน้าเล็กไว้มั่นและตักตวงความสุขเข้าตัวอยู่ฝ่ายเดียวจนคยูฮยอนรู้สึกรำคาญจนโกรธ..

ทิ้งกันไปเอง

แล้ววันนี้กลับมาทำเหมือนคิดถึงจะเป็นจะตาย

ปึก!

ร่างเล็กพลิกตัวกลับโดยที่ชีวอนไม่ทันตั้งตัว แต่ถึงอย่างนั้นเสียงแผ่นหลังกว้างกระแทกกับหัวเตียงและความเจ็บปวดไม่ได้ทำให้ชีวอนชะงักไป มือที่ร้อนผ่าวเอื้อมมาจัดการกระดุมเสื้อที่กั้นผิวเนียนนุ่มของคยูฮยอนไว้และริมฝีปากหยักยังดูดกลืนอย่างหิวกระหายแต่ไม่ได้รุกรานได้มากเท่าเมื่อสักครู่

คยูฮยอนลอบยิ้มอย่างพอใจที่ได้ขึ้นมาเป็นฝ่ายคุมเกม ร่างเล็กวางมือค้ำไว้ที่อกแกร่งและจิกลงเบา ๆแค่พอให้คนอยู่ข้างล่างจะดิ้นตาย ก่อนที่จะดันตัวออกในขณะที่ริมฝีปากของคยูฮยอนดูดดึงเอาริมฝีปากล่างของชีวอนมาและ..

กึก

!!!

ฟันที่เรียงตัวสวยขบเข้าที่กลางริมฝีปากล่างอย่างแรงจนเจ้าของปากสะดุ้งและผลักคยูฮยอนออก คยูฮยอนหรี่ตามองร่างสูงที่เจ็บปวดทั้งที่รู้สึกพอใจและรู้สึกได้ว่าชีวอนกำลังโกรธจากสายตาขุ่นเคืองที่มองกลับมา

“โทษทีนะ คงเมาไปหน่อย”

ร่างเล็กเอ่ยแก้ตัวพร้อมรอยยิ้มยั่วขณะที่มองอย่างพึงใจ ท่ามกลางความมึนเมาแบบนี้เลือดสีสดไหลซิบออกมาจากริมฝีปากหยัก ไหลลงปลายคางที่เต็มไปด้วยไรหนวดยิ่งทำให้ชีวอนที่กำลังโกรธเซ็กซี่เป็นบ้า..

ชีวอนมองร่างเล็กที่นั่งคร่อมอยู่บนตักด้วยความหงุดหงิดและพยายามเบือนหน้าหนี แต่อย่างที่ว่าไป ค่ำคืนนี้เหมือนไม่ว่าร่างกายส่วนไหนก็ไม่ได้ดังใจชีวอน สายตาคมยังมองอดีตคนรักตรงหน้าที่ยั่วยวนเขาเสียเหลือเกิน

เพียงไม่กี่วินาทีก่อนมือเขาดึงกระดุมเม็ดบนของคยูฮยอนออกจนหมด เผยให้เห็นผิวขาวเนียนที่แดงเรื่อจากแอลกอฮอล์ในเลือด เงาจากไฟหัวเตียงที่เปิดไว้ตกกระทบและส่องสว่างให้เห็นเงาของร่างกายภายใน สองมือเล็กวางอยู่บนขาเรียว รั้งให้ชายเสื้อเลิกขึ้นอย่างค้าง ๆคา ๆเรียกร้องให้เขาเข้าไปสัมผัส

และมันเป็นอะไรที่เขารู้ว่าคยูฮยอนตั้งใจทำ

คยูฮยอนก้มลงไปและใช้สันจมูกได้รูปถูที่สันกรามเบา ๆอย่างยั่วยวนก่อนที่จะใช้มือเล็กข้างนึงปลดกระดุมเสื้อของร่างสูงออกและสอดเข้าไปวางทาบกับผิวกายสีแทนภายใน ลิ้นร้อนโลมเลียใบหูร่างสูงอย่างซุกซนเพื่อปลุกอารมณ์ในขณะที่ร่างสูงเม้มปากแน่นและหลับตาเพื่อสงบสติอารมณ์ที่กระเจิดกระเจิง

“พระ.. เจ้า.. ”

คยูฮยอนผละขึ้นมาเพื่อปลดกระดุมที่เหลือโดยไม่ใส่ใจเสียงครางอย่างรู้สึกผิดของชีวอนและมองผู้ชายของเขาอย่างพอใจ.. ร่างสูงยกมือขึ้นมาทำสัญลักษณ์ไม้กางเขนที่หน้าอกเพื่อยึดเหนี่ยวจิตใจแต่ร่างเล็กคว้ามือมาไว้ก่อน ..และวางมือที่ร้อนผ่าวทั้งสองข้างลงที่ต้นขาขาวเนียนของตัวเอง

ชีวอนลืมตามองมองร่างเล็กอย่างตกใจกับปฏิกิริยาที่ไม่เคยได้เห็น ทั้งคู่สบตากันด้วยความเงียบงันในขณะที่มือเล็กกุมรอบข้อมือใหญ่แล้วควบคุมให้เลื่อนขึ้น สอดเข้าไปสัมผัสร่างกายเนียนนุ่มใต้ร่มผ้าอย่างเต็มใจ คยูฮยอนก้มหน้าลงไปใกล้ชีวอนและกระซิบ ปลายจมูกโด่งคลอเคลียไปมาที่ปลายจมูกของชีวอน

“ท่านไม่อยู่ที่นี่หรอกนะ ชเว ชีวอน”

คยูฮยอนจูบซับเลือดรสคาวที่ปลายคางและไล่จูบไปตามสันกรามแล้วกลับมาที่ริมฝีปากหยัก ก่อนจะวางมือที่อกแกร่งและเลื่อนขึ้นคล้องรอบลำคอร่างสูงพลางจรดริมฝีปากลงจูบอีกครั้ง เพียงเสี้ยวสัมผัส ทุกเงื่อนไขที่มีก็ถูกลืม มือใหญ่บีบเฟ้นสะโพกกลมหนักจนร่างเล็กเจ็บและรั้งเอวบางจนคยูฮยอนเข้ามาชนกระแทกเข้ากับตัว

ตุบ!

ชีวอนเหวี่ยงร่างคยูฮยอนลงกับเตียงและคร่อมไว้ เสื้อเชิ๊ตเนื้อดีถูกกระตุกออกไปให้เหลือเพียงท่อนบนที่เปลือยเปล่าอวดมัดกล้ามเนื้อที่เจ้าตัวแสนจะภูมิใจ ก่อนที่อีกฝ่ายจะได้ทันตั้งตัวก็ถูกร่างสูงบดขยี้ริมฝีปากอีกครั้งจนแทบจะห้อเลือดและชีวอนไม่ปล่อยให้คยูฮยอนได้เริ่มอะไร

เพียงสองวินาทีถัดมากางเกงชั้นในตัวเล็กก็ถูกโยนทิ้งลงจากเตียงอย่างไม่ใยดีโดยที่ชีวอนไม่ได้ผละริมฝีปากออกมาด้วยซ้ำ ก่อนที่ชีวอนจะเอื้อมมือไปยังโต๊ะข้างเตียงเพื่อควานหา ‘ตัวช่วย’ ในลิ้นชักที่เคยใช้กับคยูฮยอน

“อ้ะ..!! อื้อออออ”

นัยน์ตากลมโตเบิกกว้างเมื่อชีวอนใช้ปลายนิ้วบี้ที่ยอดอกแรง ๆ ริมฝีปากร้อนผละออกมาและไซ้ที่ลำคอขาวผ่องพลางดูดเม้มเพื่อทิ้งรอยโดยไม่คิดขออนุญาต มือเล็กพยายามดันไหล่กว้างให้ลุกออกไปแต่ไม่เป็นผล ได้แต่เชิดหน้าและปล่อยเสียงตามแรงอารมณ์ที่มีก่อนที่หางตาจะเหลือบไปเห็นขวดเจลหล่อลื่นกับซองพลาสติกจัตุรัสสีสดใจสองสามซองที่ถูกชีวอนโยนออกมาจากลิ้นชักพร้อมกัน

ร่างสูงจูบลงที่แผ่นอกของคยูฮยอนและไล่ต่ำลงมาเรื่อย ๆ และแทรกตัวแยกปลายขาเรียวออกจากกัน หน้าท้องแบนราบหดเกร็งเมื่อริมฝีปากหยักดูดเม้มเบา ๆเมื่อเคลื่อนที่ผ่าน คยูฮยอนหลับตาแน่นเมื่อคิดว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้จึงไม่ทันมองว่าขวดที่อยู่ข้างตัวเมื่อครู่ถูกหยิบไป

“อาาา!!! ..พ พี่.. อ้ะะะ! อึกกก!”

คยูฮยอนบิดตัวเร้าเมื่อริมฝีปากร้อนครอบครองแก่นกายของเขาและชีวอนขยับตัวขึ้นลงเป็นจังหวะจนร่างเล็กสูดปาก ก่อนจะตัวสั่นระริกเมื่อปลายนิ้วเรียวยาวถูเจลเย็น ๆที่ช่องแคบสีสดของตัวเองก่อนจะแทรกนิ้วเข้าไปจนสุดโดยไม่บอกล่าวทีเดียวถึงสองนิ้ว

เนื้อเยื่อในปากที่ร้อนผ่าวของร่างสูงบีบรัดและดูดดึงคยูฮยอนอย่างหนักหน่วงจนร่างเล็กแอ่นตัวจนสะโพกลอย สลับกับใช้ปลายนิ้วกดเข้าที่จุดเร่งอารมณ์ภายในจนคยูฮยอนแทบคลั่ง นิ้วเรียวยาวทั้งสองสอดเข้าออกและจงใจหมุนวนภายในผนังอ่อนนุ่มก่อนจะแยกปลายนิ้วเปิดช่องว่างและบีบเจลเติมเข้าไปด้านใน

“ฮื้ออออ อึก! อ.. อย่า แกล้ง! อื้อๆๆๆๆๆๆๆ!!!”

ร่างเล็กครางอย่างทรมานเมื่อร่างสูงดันสะโพกนิ่มขึ้นและใช้เอาหมอนใบเล็กมารองไว้ให้สูงก่อนจะผละออกมา นิ้วเรียวยาวจงใจกระแทกเข้าไปแรงสลับช้าในขณะที่เจ้าตัวมองใบหน้าที่ทรมานของคยูฮยอนอย่างพอใจซะเหลือเกิน ร่างเล็กบิดกายเร้าด้วยความรู้สึกที่ถูกทำให้ปะทุสูงขึ้นเรื่อย ๆ

ชีวอนก้มลงดูดกลืนความหวานจากยอดอกสีชมพูที่ชูชัน มือเล็กที่สั่นระริกสอดเข้าไปขยุ้มกลุ่มเส้นผมของร่างสูงก่อนจะเลื่อนลงไปจิกแผ่นหลังกว้างด้วยความเสียวซ่านเมื่อชีวอนเร่งจังหวะนิ้วและใช้อีกมือมารูดรั้งส่วนอ่อนไหวของเขาเร็ว ๆอย่างไม่ปราณี ปลายเท้าเรียวจิกผ้าปูที่นอนแทบขาดเมื่อเห็นปลายทางอยู่ไม่ไกล แต่แล้ว—

ชีวอนงอนิ้วที่อยู่ภายในและดึงออกอย่างแรงจนตัวคยูฮยอนกระตุก ก่อนที่ร่างสูงจะหยุดทุกการกระทำพร้อมกันทิ้งให้คยูฮยอนนอนหอบหายใจและมองมาอย่างไม่เข้าใจ ชีวอนยิ้มมุมปากด้วยแววตาของคนชนะก่อนที่เสียงทุ้มที่แสนจะเจ้าเล่ห์จะเอ่ยออกมา

“อย่าเพิ่งเสร็จสิ พี่ยังไม่ได้เริ่มเลย”

ชีวอนมองร่างเล็กที่ตัวแดงจัดเพราะแรงอารมณ์อย่างพอใจก่อนจะเอื้อมมือมาปลดเข็มขัดและนำกางเกงยีนส์ที่เกะกะนี่ออกไป เขาคงแกล้งคยูฮยอนต่อได้ไม่นานนักเพราะร่างสูงเองก็ต้องการจนแก่นกายขยายจนปวดไปหมด

..ใจจริงเขาเองก็ไม่ได้ต้องการจะแกล้งหรืออะไร แต่ก่อนจะถึง ‘ของจริง’ ก็ต้องลงโทษที่ทำตัวน่าตีสักหน่อย

มือเล็กหยิบซองถุงยางอนามัยขึ้นมาอย่างรู้งานก่อนจะคลานไปหาชีวอนและใช้มือสั่น ๆแกะซองพลาสติกแล้วหยิบของภายในออกมา ถุงยางที่บางจนใสถูกวางลงที่ปลายหยักที่ชูชันของร่างสูงก่อนที่คยูฮยอนจะใช้ริมสีปากสีสดจรดและครอบถุงยางลงไปที่ท่อนเนื้อร้อนตรงหน้า

ร่างสูงครางในลำคออย่างพอใจและหลับตาเคลิ้มอย่างสุขสม ก่อนจะใช้สองมือจับศีรษะร่างเล็กเพื่อควบคุมจังหวะเอง คยูฮยอนรู้ดีเสมอว่าต้องทำยังไงให้เขาพอใจ ..หรือแม้แต่จะทำยังไงให้เขาโกรธ

“อึก!”

ร่างเล็กอึกอักในลำคอเมื่อปลายแก่นกายกระแทกสวนเข้ามาลึกเกินไปแต่ก็ไม่หยุดใช้ปลายลิ้นสร้างความสุขให้ร่างสูง ชีวอนขยับสะโพกตามการขยับขึ้นลงของคยูฮยอนอย่างพอใจก่อนจะลูบแผ่นหลังบอบบางที่ชื้นเหงื่ออย่างแสนรัก สายตาคมมองเงาสะท้อนจากกระจกที่หัวเตียงพลางหรี่ตามองเงาที่สะท้อนช่องรักสีสดที่เปิดออกเพราะร่างเล็กแยกขาออก

“อื้อออออออออออออออออ” เนื้อเยื่อสีแดงจัดที่บอบบางกระตุกให้เห็นเนื่อง ๆบ่งบอกถึงอารมณ์ว่าคั่งค้างอยู่มากเพียงใด จนชีวอนอดไม่ได้ที่จะเอื้อมตัวเพื่อสอดปลายนิ้วเข้าไปอีกครั้งและขยับเข้าออกจนของเหลวสีใสไหลออกมาเป็นทาง ขาเรียวที่คุกเข่าอยู่สั่นจนเห็นได้ชัดในขณะที่ช่องรักตอดรัดนิ้วชีวอนจนแทบขยับไม่ได้

น่ากินที่สุด..

ร่างสูงดึงคยูฮยอนให้ผละออกแล้วดันคยูฮยอนให้ลงไปนอนราบอย่างนุ่มนวลพลางแทรกตัวเข้าไปอยู่ในระหว่างขาของคยูฮยอน ริมฝีปากร้อนประทับลงที่ขาสั่นระริกและไล่ต่ำลง ก่อนจะช้อนสะโพกกลมขึ้นและเลียไล่ต่ำลงไปหาช่องรักสีแดงจัดก่อนจะสอดปลายลิ้นลึกเข้าไป

“อ๊าาาา!!!! อ้ะะ!! มะ.. อาาา”

คยูฮยอนครางเสียงสั่นและบิดกายเพราะความเสียวซ่านจนชีวอนต้องจับสะโพกกลมให้อยู่นิ่ง ปลายลิ้นร้อนเข้าไปลึกเรื่อย ๆและขยับเข้าออกเป็นจังหวะจนร่างเล็ดเชิดหน้าขึ้นและบิดผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่

“อะ.. อะ..... ล..เลิกแกล้ง อื้ออๆ!! แฮ่ก.. ทำสักทีสิ!!”

“หืมม..”

ชีวอนละออกมาเมื่อได้ฟังประโยคที่น่าสนใจ ก่อนจะขึ้นไปมองด้วยแววตาใสซื่อ

“เมื่อกี้คยูฮยอนว่าไงนะ พี่ไม่ได้ยิน”

“ป..เปล่า แฮ่ก..”

“เหรอ.. แต่พี่ว่าพี่ได้ยินนะ”

“อ้ะ!! มะ..ไม่ ไม่ได้ อื้อออออ!!!”

คยูฮยอนละลักละล่ำปฏิเสธก่อนคำโกหกจะขาดหายในทันทีที่ชีวอนเล่นสนุกกับช่วงล่างเขาอีกครั้ง ปลายนิ้วเรียวยาวสอดเข้าไปสัมผัสภายในจนร่างเล็กสมองขาวโพลน และรู้สึกคล้ายจะเป็นลม

“ถ้านายไม่พูด พี่ก็ไม่รู้นะ”

คยูฮยอนหอบหายใจพร้อมกัดริมฝีปากกลั้นเสียงครางที่น่าอายเอาไว้ และมองดูชีวอนที่ทำหน้าใสซื่อทั้งที่กำลังเล่นกับร่างกายเขาจนแทบบ้า

“แฮ่ก.. อ้ะ! บอกว่า.. ทำ..สักทีสิ! อ้ะๆๆ!”

ร่างเล็กจิกผ้าปูที่นอนจนแทบขาดและกัดปากจนขึ้นสีเลือด ชีวอนหัวเราะในลำคอแล้วจูบไล่ขึ้นมาหาอย่างอารมณ์ดี สองนิ้วดึงออกจากตัวคนรักอย่างแผ่วเบาและจ่อท่อนเนื้อร้อนไว้ที่ปากทาง

“จะให้ทำอะไรอ่ะครับ พี่ไม่เข้าใจ”

ชีวอนกล่าวพลางจุมพิตและทิ้งร่องรอยไว้ตามผิวขาวเนียนที่ไม่ได้สัมผัสมานาน ร่างเล็กเอื้อมมือไปคล้องที่ลำคอและเปิดซอกคอให้เขาเข้าหาอย่างเต็มใจในขณะที่ช่องทางรักเต้นตุบเพราะความต้องการจนแทบบ้า

“แบบนี้รึเปล่า?”

“อึกก!! อ๊าาาาาา อ้ะ อ้ะ!!”

ร่างเล็กครางเสียงสั่นเมื่อชีวอนดันแก่นกายร้อนจัดเข้ามาทีเดียวจนสุดทันที แล้วยกขาเรียวให้ขึ้นไปเกี่ยวไว้กับเอวเพื่อให้เปิดทางได้มากขึ้น ช่องรักหดเกร็งรัดแน่นเมื่อถูกรุกรานก่อนที่จะยอมปล่อยให้สิ่งที่มารุกรานเคลื่อนที่เข้าออกตามต้องการ

“อื้อๆๆๆๆ!! ชีวอน... อ้ะ ดีจัง อืมมมมมม!!”

ชีวอนกระแทกกายเข้ามาในจังหวะที่คยูฮยอนสวนสะโพกเข้าหา เล็บคมที่จิกเข้าเนื้อที่แผ่นหลังกว้างยิ่งเหมือนเทน้ำมันลงกองไฟรักของทั้งคู่ ร่างสูงดึงตัวออกมาจนเกือบสุดก่อนจะกระแทกเข้าไปตรงจุดกระสันทุกครั้งจนความรู้สึกเล่นแปลบขึ้นตามแนวกระดูกสันหลังไปหาสมอง

ชีวอนขยับตัวอย่างลำบากแต่มันก็ทำให้รู้อะไรบางอย่างที่เคยสงสัย ร่างสูงก้มลงจูบหน้าผากมนที่ชื้นเหงื่อราวกับจะขอบใจ

..ขอบใจที่ไม่เคยมีอะไรกับใครนอกจากเขา

ริมฝีปากหยักกดจูบและดูดดึงที่ยอดอกแสนหวานอีกครั้งพร้อมกับใช้มือบีบเค้นอีกข้างที่ยังว่างอย่างถือสิทธิ์ โดยที่เจ้าของร่างไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิดว่าแทบจะแอ่นกายเสิร์ฟให้ชีวอนถึงปาก มือเล็กสอดเข้าขยุ้มผมชีวอนแน่นและครางเสียงสั่น ๆที่ข้างหู

“อาาาาาาา”

เพียงไม่กี่นาทีตัวคยูฮยอนกระตุกอย่างแรงและปลดปล่อยในที่สุด ร่างเล็กรู้สึกหมดแรงราวกับเพิ่งใช้เวลาทั้งคืนไปกับชีวอน ทั้งที่เพิ่งเสร็จไปเพียงครั้งแรก

ชีวอนผละออกก่อนจะช้อนร่างเล็กที่อ่อนปวกเปียกขึ้นมาให้หันหลังค้ำกับหัวเตียงและพรมจูบด้วยความหลงใหล คยูฮยอนสะดุ้งเฮือกเมื่อชีวอนเริ่มต้นออกแรงขยับเข้ามา การที่อยู่ในท่านี้ทำให้ชีวอนเข้ามาได้ลึกขึ้นกว่าเมื่อครู่จนไม่ยากเลยที่จะปลุกอารมณ์ที่ยังดับไม่ดีของร่างเล็กขึ้นมา

“อ้ะๆๆ!! เร็วสิ.. ฮืออออ!!”

เสียงครางหวานดังลั่นในขณะที่เจ้าตัวเชิดใบหน้าขึ้น ก่อนจะมองเห็นเงาในกระจกที่สะท้อนภาพคนข้างหลังให้เห็น คยูฮยอนกัดริมฝีปากและบีบหัวเตียงไว้แน่นเมื่อถูกกระแทกเข้ามาลึกอีกครั้งก่อนจะลืมตามาสบสายตากับชีวอนผ่านกระจกอีกครั้ง

สายตาที่บอกกันว่ามันมีความรักอยู่มากเพียงใด..

“อ๊า อะ อึก.. ร.. รัก..อ้ะ!! รักพี่นะ..อา..”

****************************

เสียงเตือนลิฟต์ดังขึ้นเป็นสัญญาณให้เดินออก คยูฮยอนจึงถือโอกาสดึงมือที่ชีวอนดึงไปจับและซุกไว้ในเสื้อกันหนาวออกมา แต่ชีวอนจับมือเขาไว้แน่นจนทำให้กลายเป็นเดินจูงมือกันแทน

คยูฮยอนหันไปมองค้อนร่างสูงสายตาขวางที่สุดเท่าที่จะผ่านแว่นกันแดดไปได้ แต่ชีวอนแค่ยักไหล่แล้วเดินมาควงแขนเขาเพื่อตรงไปยังห้องของผู้มีพระคุณ

“พี่เนี่ยน้า..” คยูฮยอนบ่น “ใส่แมสก็ใส่คลุมจมูกด้วยสิ ไม่งั้นมันจะกันอะไรได้”

“ก็ไม่ได้จะใส่กันอะไรสักหน่อย”

“เอ้า แล้วใส่ทำไม”

ชีวอนไม่ตอบแต่เหล่ตามามองแมสของคยูฮยอนที่เหมือนกับของเขาด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ ก่อนที่ทั้งคู่จะหยุดตรงหน้าประตูห้องคิมฮีชอล ร่างเล็กเดินไปกดกริ่งก่อนจะยื่นหน้าไปแทบจะชนเลนส์กล้องที่ติดไว้

“ย๊าห์!!! โจวคยูฮยอน!!!!”

เสียงเจ้าของห้องดังขึ้นทันทีอย่างโกรธจัด ก่อนที่ประตูจะเปิดออกมาทันที คยูฮยอนสะดุ้งถอยหลังแล้วหนีไปหลบหลังชีวอนตามความเคยชินและโผล่ใบหน้าลอดวงแขนร่างสูงมาคอยดูสถานการณ์

“ใครให้แกกินเหล้าฉันหมดวะ!!!!” ฮีชอลโวยวายอย่างโกรธจัด “หยิบไปขวดเดียวก็กินขวดเดียวสิเว้ย ตกเลขเหรอ!!!”

ร่างสูงรีบเอาถุงของฝากมาโชว์และดันร่างพี่ชายให้ออกไปไกลตัว ก่อนที่ฮีชอลจะหันมาสังเกตว่าคนที่มาด้วยคือใคร

“โอ้ะ.. นี่คืนดีกันแล้วใช่มั้ย”

ฮีชอลเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ยังโวยวายอยู่จากอารมณ์เมื่อครู่ มือเรียวจะว่าถุงจากชีวอนมาเปิดดูแต่ชีวอนก็ยกถุงหนีแล้วรีบชิงอธิบายก่อนที่ฮีชอลจะอ้าปากด่า

“ในนี้มีเหล้าที่แพงกว่าที่คยูฮยอนกินเมื่อคืนอยู่สามขวด ไวน์จากฝรั่งเศสขวดนึงผมหยิบมาจากบ้าน แล้วก็อาหารกลางวัน”

“...”

“หมายความว่ามื้อนี้พวกเราจะกินข้าวกับพี่ เห็นแก่อยู่คนเดียวหรอกนะ กลัวแห้งตายคาหอ”

ฮีชอลคว้าถุงมาก่อนจะทำหน้าขัดใจใส่ชีวอนแล้วหันมามองร่างเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว

“คืนดีกันก็ดีแล้ว รู้มั้ยว่าฉันเบื่อแค่ไหนที่ชีวอนมันมาคอยถามว่าแกคบกับใครน่ะ.. เข้ามา!!”

ร่างสูงทำหน้าไม่รู้ร้อนกับพี่ชายเดินสะบัดนำเข้าห้องตัวเองไป และทำเป็นไม่สนใจสายตาคำถามของคยูฮยอน ก่อนจะดึงคนรักให้เข้ามาให้ห้องของฮยองนิมและจงใจปิดประตูแรง ๆกวนประสาทเจ้าของห้องเป็นการเอาคืน

The end